ตอนที่ 9 ศึกรอบที่หนึ่ง (ตอนท้าย)

ตอนที่ 9 ศึกรอบที่หนึ่ง (ตอนท้าย)

"อะ...เออ อีกคนหายไปไหนเนี่ย" ฟรานซิสหันซ้ายหันขวา

คนอื่นๆ ก็ด้วยหันไปมองเบื่องหลัง เพื่อหาสมาชิกกลุ่มอีกคนที่เหมือนจะถูกเบียดตกซีน

"ขะ...ข้าอยู่นี่ แฮ่ก แฮ่ก..."

เสียงผู้หญิงมาจากหลังต้นไม้ต้นหนึ่ง ท่าทางเหมือนจะวิ่งตามมา แทบจะฟุบหน้ากับต้นไม้ที่เธอเกาะอยู่

"ปะ...เป็นอะไรหรือเปล่าหนะ ทำไมหอบแบบนั้น...หรือว่าเจ้าเป็นโรคหอบ"

ดาเนอีถามด้วยความเป็นห่วง ขณะที่เข้าไปดูอาการน้องเมจขั้นต้น พร้อมกับการไปร่วมสมทบของสมาชิกที่เหลือ

"มะ....ไม่เป็นไรค่ะ ข้าเดินไม่ระวังเองเลยตกลงไปในแอ่งน้ำร้าง กว่าจะขึ้นมาได้ และกว่าจะวิ่งตามทัน ขอโทษด้วยค่ะที่ทำให้
การเดินทางล่าช้า"

"หา!!!" ทุกคนแทบจะร้องออกมาเป็นเสียงเดียวกัน

"แล้วทำไมไม่เรียกพวกเราหละ...โธ่ ดูสิถลอกปอกเปิดหมด ทำแบบนี้ไม่ได้นะ ทีหลังต้องเรียกพวกพี่ๆ หรือเพื่อน และไม่ต้อง
เกรงใจอะไรทั้งนั้น เพราะพวกเราเป็นกลุ่มเดียวกัน จะต้องช่วยกันอยู่แล้ว" ดาเนอีกล่าวแก่รุ่นน้องซุ่มซ่าม

"คะ....ค่ะ พี่ดาเนอี" รุ่นน้องซุ่มซ่ามกล่าวตอบ

"ข้าช่วยรักษาให้นะ" อาร์ดิสกล่าวพร้อมโปรยยิ้มให้แก่เพื่อนหน้าใหม่ ที่ดูเหมือนจะค่อนข้างซุ่มซ่าม

รอยยิ้มของอาร์ดิสทำเอาเพื่อนหน้าใหม่ถึงกับหน้าแดง ยื่นแขนที่ถลอกให้รักษาอย่างเอียงอาย

"โฮ้....ไม่คิดผิดจริงๆ นะที่เลือกกลุ่มนี้ มีผู้ใช้เวทย์รักษาได้ด้วย ยิ่งคนรักษาน่ารักแบบนี้อีก...หายห่วง"

ฟรานซิสกล่าวอย่างกับว่า อยากจะบาดเจ็บแทนรุ่นน้องหน้าใหม่ซ้าส์....

"อ้อ เหรอ....กร๊อบ กร๊อบ"

เสียงดาเนอีพูดพร้อมๆ กับการทำการหักข้อ เหมือนจะอัดให้ฟรีๆ ไม่เสียตังค์ จะได้เจ็บตัวสมใจฟรานซิส แต่อย่าหวังว่าจะให้
อาร์ดิสรักษาให้นะ ปล่อยให้เป็นซากศพกลางป่ามันเนี่ยแหละ

ระหว่างที่ดาเนอีกำลังจะลงไม้ลงมือกับฟรานซิส ฝ่ายเซอเพน อาร์ดิส เฮเรียส และอัลกอล กำลังให้ความสนใจกับสมาชิกที่
ได้รับบาดเจ็บ

"จริงซิ เจ้าชื่ออะไรงั้นเหรอ" เซอเพนถามคำถามที่ตรงใจใครหลายคน

"ข้ามีนามว่า ซีรีส กรีนลีฟ แห่งมหานครอพาทุร่า ค่ะ" สมาชิกหน้าใหม่ตอบ

"มิน่า....เจ้าถึงตัวเล็กน่ารักอย่างนี้" อาร์ดิสกล่าวชม

ทำเอาซีรีส เขิลอายอย่างเห็นได้ชัด ไหนจะคำชม ไหนจะรอยยิ้มที่อ่อนหวานนั่นอีก ใครจะไปต้านทานไหว....

บัดนี้เป็นเวลาเย็นย่ำ อาทิตย์ที่เคยทอแสงแผดเผาด้วยความร้อน ใกล้จะลาลับขอบฟ้าไป อีกไม่นานจันทร์กระจ่างจะเข้ามา
ทำหน้าที่ของมัน

ในความเงียบสงบ เหมือนไม่มีเหตุอันใดเกิดขึ้น มันมิได้บ่งบอกว่าทุกอย่างโดยรอบปลอดภัย เพราะหากว่าคุณประมาท
แม้เพียงอึดใจ คุณอาจจะต้องเพรี่ยงพร้ำอย่างที่ไม่อาจจะกลับมาแก้ไข หรือนึกเสียใจด้วยซ้ำ

"มีน้ำยาแค่นี้เองอย่างนั้นเหรอ..." เสียงที่บ่งบอกว่าผู้พูด หยามเหยียดสุดๆ กับบุรุษที่ทรุดอยู่แทบเท้า

"แฮ่ก แฮ่ก"

บุรุษแทบเท้าได้แต่หายใจหนักๆ อย่างคนที่เหนื่อยจัด เสียงหัวใจที่เต้นถี่ด้วยความหวาดหวั่นระคนเหนื่อยแทบขาดใจ

"เห้อ...รู้ผลไวเสียจริง" รอบนี้เป็นเสียงอิสตรี ที่ดูจะเบื่อหน่าย น้ำเสียงของเธอเผยความรู้สึกชัดเจน

หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียง ชกต่อย ไม่ไกลเท่าไหร่นัก แม้ว่าผู้ถูกกระทำจะไม่ขัดขืน แต่มันน่าจะเป็นอีกแง่หนึ่งคือ
ไม่มีแรงหลงเหลือที่จะต่อสู้เสียมากกว่า เสียงหัวร่อจากผู้ที่กุมไพ่เหนือกว่า ขบขันเป็นระยะระยะ

"หึ่ย....มันจะมากไปแล้วนะ ไอ้พวกบ้า บอกให้หยุดไงเล่า"

เสียงของผู้กล้าที่เค้นเอาพลังที่หลงเหลือตะเบงแผดเสียงกึกก้องกลางทิวไม้ของผืนป่า

เสียงนั้นสะท้อนไปไกล ส่งผลให้ความเงียบปกคลุมพื้นที่ตรงนั้น

"อะไร...คิดจะต่อต้านงั้นเหรอ เหอะ.....ถ้ายังเหลือแรงก็ลุกขึ้นมาเซ่ ไอ้กระจอกเอ๊ย...."

ฝ่ายที่กำลังรัวหมัดกับผู้ที่ไร้เรี่ยวแรง หยุดการกระทำของตน พลันหันมาจ้องเขม่งผู้ที่แผดเสียง

ผู้แผดเสียงแทบจะดันตัวขึ้นมาฮึดสู้ แต่ก็ต้องถูกมือบอบบางรั้งเอาไว้

"อย่า! อย่าไปบ้าตามคำของพวกมัน" เจ้าของมือบอบบางกล่าวรั้ง

"ไม่เจ็บตัวคงไม่รู้ซึ้งสินะ นังนี่..."

บุรุษฝ่ายเหนือกว่า ที่ปล่อยคนที่ตนกำลังชกกระหน่ำ รี่เข้ามาหาหวังฉวยเอามือบอบบางไปสั่งสอนเสียให้สาสม

"เฮ้ย!....อย่ายุ่งกับเธอ" ฝ่ายที่ถูกรั้ง เอาร่างตนบังเพื่อปกป้องเจ้าของมือที่บอบบาง

"ถอย! บอกให้ถอยไงไอ้เวรตะไร" พูดจบก็เอาเท้ายันที่กลางอกของผู้ปกป้องเต็มแรง

แต่ผู้ปกป้องจับเท้าของผู้รุกรานไว้ได้ พร้อมกับกระชากขาของผู้รุกรานเต็มกำลัง ส่งผลให้มันเสียหลักหงายท้อง แผ่นหลัง
และก้นกระแทกกับพื้นดินอย่างจัง

ทำให้ผู้ที่แค่ยืนดูเหตุการณ์บางคน ต้องเข้ามาช่วยพวกพ้องที่ลงไปนอนหน้านิ่วอยู่กะพื้นผสมกับการแหกปากร้องโอดครวญ
ด้วยความเจ็บปวด

ด้วยการช่วยเหลือโดยคนกลุ่มเดียวกับผู้ที่ดิ้นพลากอยู่กับพื้น ทำให้ผู้ที่ต้องการจะปกป้องมือบอบบาง ถูกเวทย์ซัดไปกระแทก
กับโคนต้นไม้ ที่อยู่ไม่ไกลนัก

"กรี๊ด!...." เสียงหวีดร้องอย่างตระหนก ด้วยเกรงว่าผู้ปกป้องจะได้รับบาดเจ็บมากไปกว่านี้

"หึ...ฮ่ะฮ่ะ ไอ้ระยำเอ้ย กล้าเล่นทีเผลอกับข้า แล้วเจ้าจะต้องเจ็บยิ่งกว่าที่ทำข้าแบบนี้"

ผู้ที่เคยดิ้นกับพื้น พูดอย่างสาแก่ใจกับการกระทำของพวกพ้องที่ยื่นเข้ามาสั่งสอนผู้ที่ทำให้ตนต้องเป็นเช่นนั้น

พอพูดจบประโยคก็ดันตัวลุกขึ้นพลางสบถออกมา พร้อมกับเดินไปยั่งเจ้าของมือบอบบาง

"นังนี่ มันเป็นคนรักของแกสินะ...หือ"

ผู้รุกรานหยุดยืนก้มหน้ามามองหน้าเจ้าของมือบอบบาง ด้วยสายตาเหี่ยมเกรียม มือทั้งสองข้างล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง
อย่างละข้างก่อนจะก้มหน้าเช่นนั้น

ยังไม่ทันที่ผู้รุกรานจะได้กระทำการอย่างหนึ่งอย่างใด

"ยะ...อย่า...อย่ายุ่งกับเธอ อะ...ไอ้สถุล" เสียงขาดช่วง ที่ดังมาจากปากของผู้ปกป้องที่ตอนนี้อยู่ตรงโคนต้นไม้

"ห๊า!...แกว่ายังไงนะ แกพูดว่ายังไงนะเมื่อกี้ ลองพูดอีกทีสิ"

ผู้ที่ก้มหน้าเอี้ยวคอหันมามอง เส้นเลือดปูดที่ขมับด้วยความเดือดดาล

"เหอะ ฮ่ะ ฮ่ะ หะ...หู...ตึงเหรอไงหวะ.....ขะ....ข้าบอกว่า อย่ายุ่งกับเธอ ไอ้สถุล"

คำหลังนี่เขาตะเบงลั่นป่า ดูสิว่ามันจะยังไม่ได้ยินอยู่อีกไหม

"ฮะ....ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ" พวกที่นอนคว่ำอยู่ ต่างพากันหัวร่อออกมาอย่างสะใจ กับคำพูดของพวกเดียวกัน

"กร๊อด...หัวเราะหาอะไรห๊า...ไอ้พวกหมาเน่า จะตายอยู่รอมร่อ หรืออยากจะตายจริงๆ ห๊า!. "

ผู้ที่ถูกหัวเราะเยาะเดือดเข้าไปอีก ตรงเข้าไปไล่เตะที่ชายโครงของผู้ที่นอนคว่ำ เพื่อให้เลิกหัวเราะ

"อ่อค อวก ฮะ....ฮ่ะฮ่ะ อ่อค อั่ว" เสียงหัวเราะปนเสียงกระอักเพราะโดนเตะเข้าที่ซี่โครงของพวกที่นอนอยู่กับพื้น

"พอ....."

พวกที่ยืนอยู่ยังคงเตะผู้ที่นอนกับพื้นไม่ยั้ง โดยที่ไม่ได้ยินเสียงค้านให้หยุดการกระทำดังกล่าว

"พอ...พอได้แล้ว ข้าบอกให้พอได้แล้วไง!...."

ผู้พูดไม่พูดเปล่า แต่สั่งให้เวทย์ธาตุพุ่งเข้าใส่พวกที่ยืนอยู่ทุกผู้ทุกนาม ที่มันไม่ฟังคำทัดทาน

พวกที่ยืนต่างหลบกันระนาว ขืนไม่หลบมีหวังได้ลงไปชักดิ้นชักงอกับพื้นแน่

"รู้ผลแล้ว และข้าเบื่อเต็มทน"

ผู้ทัดทานดูเหมือนจะเป็นผู้ที่ได้รับความยำเกรงจากพวกที่ยืนอีก 6 คน เพราะพวกเขาไม่คิดจะเถียงใดๆ ได้แต่
เดินตามผู้ทัดทานไป ทิ้งพวกที่นอนแผ่อีก 6 คน และมือบอบบางที่นั่งตัวแข็งทื่ออีก 1 คนไว้กลางพงไพร ซึ่งไร้แสง
แล้วในบัดนี้ เพราะท้องฟ้าได้เปลี่ยนสีจากครามไปเป็นสีดำทมิฬ

เมื่อพวกนั้นจากไป มือบอบบางถลาพยุงพวกที่นอนพังพาบ ลมหายใจอ่อนระโหยโรยแรง หวังช่วยเหลือสุดกำลัง
ก่อนจะรีบถลันเข้าหาผู้ที่นอนอยู่ตรงโคนต้นไม้ทั้งน้ำตา

ถ้านี่เป็นสงครามจริงๆ พวกเขาคงไม่รอด และคงไม่หลงเหลือลมหายใจอยู่เช่นนี้ หากไม่มีกฎข้อที่ 4 ที่กล่าวไว้ว่า
'ห้ามกระทำการลงมือใดๆ จนถึงขั้นเป็นอันตรายถึงชีวิต' พวกเขาคงจะเหลือแต่ร่างที่ไร้วิญญาณไปแล้ว

"เลวระยำเอ๊ย!!..." เสียงสบถขึ้นทำลายความเงียบงันระคนกับน้ำตาแห่งความพ่ายแพ้

"สู้ไม่ได้เลย....พวกมันเก่ง เก่งจนเกินไป พวกหอโครนัส...." เสียงอ่อนระโหยโรยแรงพูดขึ้น

นับเป็นการยอมรับความพ่ายแพ้ในศึกนัดแรก

"ไม่รู้ว่า กลุ่มอื่นๆ จะเป็นเยี่ยงไรบ้าง..." มือบอบบางกล่าวทั้งน้ำตา

ทำให้ผู้ที่พิงโคนต้นไม้ได้แต่เอานิ้วชี้รองรับหยาดหยดที่หลั่งไหลจากดวงตาหม่นหมองนั่น เพียงหวังมิให้น้ำตาดังกล่าว
ตกรดผืนแผ่นดิน ด้วยไม่รู้จะสรรหาคำปลอบโยนเช่นไรมากล่าวแก่เธอผู้เป็นที่รัก

---------------------------จบตอนที่ 9---------------------------

ตอนนี้เถื่อนไปเป่าหว่า แหะๆ
ติดตามกันต่อได้ในตอนที่ 10 เจ้าค่ะ

---------------------------จากใจผู้เขียน---------------------------

	ผู้เขียน	หัวข้อ: ตอนที่ 9 ศึกรอบที่หนึ่ง (ตอนท้าย) (อ่าน 6688 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้