ตอนที่ 5 งานเลี้ยงต้อนรับเมจใหม่ (ตอนกลาง) "นี่ เจ้าจะตื่นได้หรือยังเฮเรียส พวกเราต้องไปเตรียมเสื้อผ้าไปงานคืนนี้นะ"
อาร์ดิสกล่าวพร้อมกับสะกิดเฮเรียสให้ตื่น แต่ก็พลันนึกขึ้นได้ว่า เสื้อผ้าของเฮเรียสนั้นมีมากมายก่ายกอง แถมก็มีแต่ตัวที่ดูดีทั้งนั้น
คงจะไม่จำเป็นต้องซื้อ ถึงได้ไม่ยอมขยับแบบนี้
"ถ้างั้นข้าไปล่ะนะ" อาร์ดิสกล่าวก่อนจะก้าวเดินไปทางประตู
แต่ทันใดนั้นผู้ที่นอนอยู่ก็เด้งตัวขึ้นจากที่นอน มาคว้าเข้าที่คอของอาร์ดิส หมับ!
"ข้า...ไปด้วย" เฮเรียสกล่าว แต่ดูเหมือนว่ามันจะเป็นการกระซิบที่หูของอาร์ดิสเสียมากกว่า
อาร์ดิสรีบผลักเฮเรียสออกห่างตัวทันที พร้อมกลบสีหน้าแดงๆ นั่น
"เจ้าทำอะไรของเจ้า เจ้ากอลิล่าขี้เซา" อาร์ดิสโวยทันทีที่ตั้งสติได้
"ข้า ก็แค่กอดคอเพื่อน ไม่เห็นจะมีอะไรเลย หรือว่า...เจ้าคิดว่าข้าเป็นพวกชอบไม้ป่าเดียวกัน ข้าไม่ใช่ประเภทนั้นสักนิด คนเป็นเพื่อน
เค้าก็ทำกันแบบนี้ ข้าไม่เห็นว่ามันจะแปลกตรงไหน" เฮเรียสโวยบ้าง
"แต่ข้าไม่เคยทำแบบนั้น โดยเฉพาะกับผู้ชาย....ข้า...ข้าหมายถึงข้าไม่เคยทำกับเพื่อนแบบนั้น เพราะว่าข้าไม่ค่อยมีเพื่อนที่สนิท
ขนาดนั้น" อาร์ดิสหยุดพูด เนื่องจากว่ากลัวว่าตนเองจะเผลอหลุดปากอะไรออกไป
"ข้า ขอโทษก็แล้วกัน ทีหลังข้าจะไม่ทำแบบนั้นอีก" เฮเรียสตอบ
"...อืม...ช่างมันเหอะ" อาร์ดิสพูดเหมือนต้องการจะให้ลืมๆ มันไปซะ ไม่ต้องไปใส่ใจ
"แล้วเจ้าจะไม่ไปซื้อเสื้อเหรอไง" เฮเรียสต้องการจะเตือนไม่ให้อาร์ดิสลืมวัตถุประสงค์หลักที่ต้องทำ
"ข้ากำลังจะไปนี่แหละ เจ้าจะไปด้วยไหม" อาร์ดิสถามเผื่อจะได้ไปทีเดียวพร้อมกัน
"....ไปดีไหมน้า...ถ้าไปกับเจ้าจะมีใครเขาว่าข้าพาสาวมาเดินซื้อของ แล้วข้าจะตอบเขาว่าเจ้าเป็นผู้ชาย หรือเป็นแพนด้าดีล่ะ"
เฮเรียสเริ่มแหย่คนตรงหน้า
"เหอะ...ข้าตั้งหากล่ะ ที่จะต้องคอยบอกคนในตลาดว่า อย่าตกใจไป ถึงเจ้าจะเป็นกอลิล่า แต่ก็เป็นองค์ชายกอลิล่า ที่ไม่ทำร้ายผู้ใด
แต่อาการอาละวาดนี่ เจ้าทำออกบ่อยๆ ต้องระวังเรื่องนี้มากกว่า ทางที่ดีชาวบ้านควรยื่นกล้วยให้เจ้า แล้วเจ้าจึงจะสงบ" อาร์ดิสก็ใส่ไม่ยั้ง
"แต่ข้าว่า คนอื่นเขาคงจะตกใจกับเจ้ามากกว่า ว่าเจ้าเป็นชายแน่เหรอ หรือว่าเป็นหญิง น่าสงสารพ่อ กับแม่ของเจ้านะ ที่มีลูกที่ยากจะ
บ่งบอกเพศเช่นนี้ พวกท่านจะตอบคนอื่นๆ ว่ายังไงเมื่อถูกถามเกี่ยวกับเพศของเจ้า"
เฮเรียสกล่าวหวังกวนประสาทอาร์ดิสเต็มที่ และมันก็ได้ผล
อาร์ดิสนิ่งไปครู่หนึ่งกับคำพูดของเฮเรียส
"เจ้า.....เจ้านี่มัน ข้าจะเป็นอะไรมันไปเกี่ยวอะไรกับพ่อข้า และแม่ข้าด้วย และอีกอย่างพวกท่านก็......จากข้าไปนานแล้ว"
อาร์ดิสกล่าวถ้อยคำหลังอย่างแสดงออกถึงความเศร้าของการสูญเสีย แล้วก็วิ่งออกจากห้องไป โดยทิ้งให้เฮเรียสยืนจังงังอยู่เช่นนั้น
พอรู้สึกตัวอีกทีอาร์ดิสก็วิ่งมาจนถึงตลาดเสียแล้ว ความรู้สึกที่ต้องสูญเสียพ่อกับแม่ไป ความรู้สึกว้าเหว่ที่เกาะกุมหัวใจ มันทำให้
อาร์ดิสนึกถึงเรื่องราวที่ลุงซิกได้เล่าไว้เมื่อครั้ง ก่อนจะออกเดินทางมายังที่แห่งนี้
เสด็จพ่อต้องสิ้นพระชนม์ ส่วนเสด็จแม่ก็ไม่รู้ว่ายังทรงมีพระชนม์ชีพอยู่ไหม ความกังวลถาโถมเข้าใส่อาร์ดิส จนบัดนี้รู้สึกย่ำแย่เต็มทน
ทำไมจะต้องมาคิดถึงเรื่องเหล่านั้นในตอนนี้ เขาในตอนนี้เป็นอาร์ดิส มิใช่ลูน่า แต่ในสักวันหนึ่งเขาจะกลับเป็นลูน่าอีกครั้ง กลับเป็นลูน่าคนเดิม
ระหว่างที่อาร์ดิสกำลังครุ่นคิดเพียงลำพัง
"เอ้า......" เป็นเฮเรียสที่ส่งบางอย่างให้กับเขา
ด้วยมือของเฮเรียสที่ยื่นมา โดยที่อาร์ดิสไม่ทันตั้งตัว ทำให้เขาตกใจชั่วขณะ
"อะ...อะไร เจ้าจะเอาอะไรมาแกล้งข้าอีกหละ" อาร์ดิสเปรยอย่างไม่ไว้ใจคนตรงหน้า
"ขะ....ข้าให้เจ้า เป็นสิ่งแทนคำขอโทษของข้า" เฮเรียสกล่าว ดูจะเขินอยู่ไม่ใช่น้อย
"หะ...หา" อาร์ดิสงงกับการกระทำของเฮเรียส ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะทำเช่นนี้ ผู้ที่ค่อนข้างจะหยิ่งในศักดิ์ศรีอย่างเฮเรียส ทำแบบนี้
เป็นด้วยเหรอ
"รับไปสิ เว้นแต่ว่า.....เจ้าจะไม่อภัยให้ข้า เรื่องเมื่อกี้ที่ข้า...." ยังไม่ทันที่เฮเรียสจะพูดจบประโยค
"ขะ...ขอบใจ" อาร์ดิสก็ยอมรับสิ่งๆ นั้นมา
สิ่งๆ นั้นคือ กล่องไม้ ที่มีลวดลายแกะสลักเสลาสวยงาม ใช่...มันสวยงามมาก และท่าทางจะแพงเอามากๆ
มันบ่งบอกว่าคนที่ซื้อมันมา แล้วนำมามอบให้นั้น มีความตั้งใจจริงที่จะให้ ไม่ได้เกี่ยวกับราคา หรือว่าความสวยงามของกล่องนั่นหรอก
แต่เป็นสีหน้า และน้ำเสียงของผู้ที่ให้ ซึ่งแสดงออกถึงการขอโทษ และรู้สึกเสียใจกับสิ่งที่ได้ทำไป
"ขะ...ข้าว่ามันสวยดี หวังว่าเจ้าคงจะชอบมัน ลองเปิดมันดูสิ" เฮเรียสพูดพรางมองไปที่กล่องนั้น
อาร์ดิสค่อยๆ บรรจงเปิดมันออก ตามคำเชื้อเชิญของผู้ให้ ทันใดนั้นเสียงใสๆ ก็ลอยออกมา มันเป็นเสียงดนตรีที่ช่างไพเราะเสนาะหูนัก
นอกจากกล่องภายนอกจะดูสวยแล้ว ยังซุกซ่อนเสียงอันไพเราะเหล่านี้ไว้ภายในอีก สมแล้วกับที่ใครๆ เขาเรียกมันว่า กล่องดนตรี ในที่สุด
อาร์ดิสก็ยิ้มออกมา ความเศร้า ความว้าเหว่ ทั้งหลายมันได้หายไปหมด เพราะเจ้ากล่องดนตรี และเพราะคนที่ให้เจ้ากล่องใบนี้
"ขอบใจมากนะ เฮเรียส ข้าชอบมันมาก" ......' ขอบใจที่ทำให้ข้ารู้สึกดีขึ้นด้วย ' อาร์ดิสต่ออีกประโยคในใจ
"ถ้าเช่นนั้น เจ้าก็หายโกรธข้าแล้วใช่ไหม" เฮเรียสเริ่มรู้สึกโล่งใจ เพราะลอยยิ้มที่อีกฝ่ายเผยบนใบหน้านั้นดูจะเป็นคำตอบที่ดี
"....หืม....อืม...." อาร์ดิสตอบสั้นๆ กระทัดรัด
"ข้ากำลังคิดอยู่เลยว่า ถ้าของสิ่งนี้ไม่ทำให้เจ้า....ข้าจะทำเช่นไรดี เพราะข้าขอโทษใครไม่ค่อยจะเป็น และข้าไม่เคย....ต้องมา
ตามง้อใครมาก่อน"
เฮเรียสกล่าวถึงความกังวลใจที่ก่อนหน้านี้ตนมีอยู่ให้อาร์ดิสฟัง
"....นั่นสิ....แสดงว่าข้าเป็นผู้โชคดีคนแรกสินะ" อาร์ดิสกล่าวอย่างภาคภูมิใจ ที่ทำให้คนเป็นองค์ชายมาตามตื้อขอคืนดีกับตนได้
สาวๆ คนอื่นจะต้องอิจฉา หากรู้เรื่องนี้
"...ก็...ก็คงงั้นแหละ" เฮเรียสชักจะเขินขึ้นมาอีก...ก็คนไม่เคยทำจริงๆ นี่หว่า
ทำให้อาร์ดิสหัวเราะออกมากับท่าทางขององค์ชายผู้ที่ไม่เคยอ่อนข้อให้ใคร ซึ่งตอนนี้ดูท่าว่าจะอ่อนข้อให้กับเขาอย่างเห็นได้ชัด
"เจ้าหัวเราะอะไร หึ ข้าไปซื้อเสื้อผ้าดีกว่า" เฮเรียสแก้เขินด้วยการเดินหนีทำทีจะไปซื้อเสื้อผ้า ก่อนที่ตัวเองจะดูเป็นคนทำอะไร
งี่เง่าไป ให้อาร์ดิสมาหัวเราะเยาะเย้ย
"นะ...นี่ รอข้าด้วยสิ เจ้าเขินงั้นเหรอ คิกคิก" อาร์ดิสพูดพรางรีบตามเฮเรียสไป
---------------------------จบตอนที่ 5 (ตอนกลาง)---------------------------
ติ ชม ได้ ค่ะ
ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านนิยายเรื่องนี้ จนถึงตอนนี้
และหวังว่าคงชอบกัน และติดตามอ่านกันต่อนะเจ้าค่ะ >w<
---------------------------จากใจผู้เขียน--------------------------- 
