ตอนที่ 4 โรงเรียนศาสตร์แห่งเวทย์ยูนิคอรอส (ตอนกลาง) "ไดอาน่า...งั้นเหรอ ดีจังน้า...ที่พวกเราได้อยู่ด้วยกันอีก นึกว่าจะต้องแยกกันเสียแล้ว ฮ่ะ ฮ่ะ" เซอเพนว่าอย่าง สบายอก
สบายใจ สีหน้าของเค้ายิ้มแย้มเช่นเคย
"แต่ข้าว่า เราคงจะได้เห็นกอลิล่าออกอารวาททุกๆ วัน ข้าวของที่หอไดอาน่าคงต้องพังไม่มีชิ้นดี" อาร์ดิสเปรยออกมา
สายตาเหล่ๆ ไปทางผู้ที่โดนแควะ หวังจะได้เห็นกอลิล่าทุบอกด้วยความโกรธเกรี้ยว
นิ่ง...นิ่งสนิท ไม่หืออือใดๆ อะ...อะไรกันเนี่ย เฮเรียสกลายเป็นคนไม่รู้สึกรู้สาไปเมื่อไหร่ ทำเอาคนที่อุตส่าห์พูดแควะ
กัดริมฝีปากอย่างเจ็บใจ...นี่มันฟังที่เราพูดหรือเปล่าเนี่ย
"นี่....นี่!...." เรียกก็แล้ว คนที่ถูกเรียกก็ไม่หันมา ทำท่าเหมือนครุ่นคิดอะไรอยู่ในใจคนเดียว
"นี่....เฮเรียส" ก็ยังไม่หันมาอีก "นี่....เจ้ากอลิล่า"
"อะ...อืม"
เฮ้ย...เรียกดีๆ ไม่หัน เรียกกอลิล่าดันหัน เอ้อ...ดีจริงๆ กว่าจะหันมาได้ พอหันมาก็ทำสีหน้าอย่างคนทวงถามว่า เรียกทำไม
"เจ้าเป็นอะไรของเจ้า เห็นเงียบมาตั้งแต่ออกมาจากหอประชุมแล้วนะ อาร์ดิสเรียกเจ้า เจ้ายังไม่หันเลย"
เซอเพนพูดแทรกขึ้นมาทันควัน อย่างกับคนกลัวว่าจะไม่มีบทพูด
"งั้นเหรอ โทษที" เฮเรียสกล่าว แต่ก็ไม่บอกว่าที่เงียบไปหนะคิดอะไรอยู่
"หึ...กอลิล่าโดนวางยาเบื่องั้นเหรอเนี่ย" อาร์ดิสกะแก้เผ็ดเฮเรียสที่ทำเป็นทองไม่รู้ร้อนในตอนแรก
คำพูดของอาร์ดิส ทำเอาเฮเรียสหันมามองด้วยความไม่พอใจ แต่ก็ไม่ได้โต้ตอบ ซ้ำยังกลับไปทำสีหน้าเรียบเฉยแบบเดิม
แล้วก็เหมือนกับกำลังครุ่นคิดอะไรที่ค่อนข้างคิดหนัก สังเกตุได้จากดวงตาที่ดูจะจริงจังกว่าทุกที
อาร์ดิสรู้สึกได้ถึงความผิดปกติของชายหนุ่มเฮเรียสได้ เขาไม่เคยเห็นเฮเรียสแสดงอากัปกิริยาเช่นนี้มาก่อนเลย หรือว่า
การเดินทางด้วยกันมา มันไม่สามารถบ่งบอกได้ถึงความเป็นเขาได้ทั้งหมดกันนะ มันอาจจะยังมีอะไรที่ซุกซ่อนอยู่ภายใน
และมันต้องไม่ใช่เรื่องเล็กๆ แน่
ระหว่างนั้นเองเมจใหม่ หรือเมจขั้นต้น ก็เดินขบวนตามเจ้าหน้าที่มาจนถึง สิ่งปลูกสร้างสูงใหญ่สีขาว ซึ่งตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า
ยอดของมันมีรูปปั้น พระจันทร์เสี้ยว อยู่คู่กับพระอาทิตย์ที่มีเปลวไฟแผ่ล้อมรอบพระอาทิตย์นั้น นอกจากสองสิ่งนี้แล้วบนส่วนใดส่วนหนึ่ง
ของพระจันทร์มีสิ่งที่คล้ายกับเมฆบดบังเล็กน้อย พระอาทิตย์ก็เช่นเดียวกัน รูปปั้นนั้นเด่นมากสำหรับผู้ที่พบเห็น เพราะมันถูกทาด้วยสีทอง
ช่างดูอร่ามตานัก
"เอาหละ....ขอแนะนำสถานที่ก่อนเลยแล้วกัน นี่คือหอไดอาน่า สัญลักษณ์ของหอไดอาน่าคือ จันทราเมฆาสุริยา ซึ่งสัญลักษณ์
นั้นจะประดับอยู่บนยอดหอไดอาน่าแห่งนี้ จากตรงนี้ลองมองขึ้นไปที่ยอดของหอ ทุกคนจะสามารถเห็นสัญลักษณ์นั้นได้ จากนี้ไปขอให้
ทุกคนเข้าไปภายในหอ แล้วผู้ที่จะมารับหน้าที่ต่อจากนี้คือรุ่นพี่ของพวกเธอ"
เมื่อจบการอธิบายเกี่ยวกับหอไดอาน่า เจ้าหน้าที่ก็นำทุกคนเข้าไปด้านในหอแห่งนั้น
"รับช่วงต่อทีนะ" เจ้าหน้าที่กล่าวแก่คนผู้หนึ่งที่รออยู่ด้านใน
แต่สำหรับพวกเมจขั้นต้น ตอนนี้พวกเขาไม่ได้สนใจคนที่จะมารับช่วงต่ออะไรนั่นหรอก พวกเขากำลังมองไปทั่วๆ ภายในหอแห่งนี้
อย่างพิจารณาแทบจะทุกจุดของมัน อย่างตื่นตาตื่นใจ และอยากรู้อยากเห็น
ภายในหอไดอาน่า เมื่อเข้ามาแล้วจะพบกับห้องโถงขนาดใหญ่มาก......ตรงกลางห้องโถงมีเสาขนาดใหญ่อยู่ 3 ต้น ตั้งสูงลิบลิ่ว
พื้นหินอ่อน ทำให้ดูเลิศหรู มีโซฟาสีใส ภายในมีน้ำบรรจุอยู่ คล้ายห่วงยางที่ใช้สำหรับว่ายน้ำแต่ใส่น้ำแทนลม ตั้งอยู่หลายตัวชิดกระจก
บานใหญ่ที่สลับกับผนังรอบห้องโถงที่บัดนี้ถูกเปิดม่านผืนมหึมา และม้วนม่านเก็บไว้อย่างเรียบร้อยแล้ว ทำให้แสงสามารถส่องเข้ามา
ภายในหอได้ทั่วทุกสารทิศ นอกจากนั้นก็มีแจกันดอกไม้ประดับประดาบนโต๊ะที่วางข้างโซฟาน้ำนั่น โดยมีโซฟาน้ำประกบโต๊ะที่วางแจกันไว้
อีกทั้งยังมีโคมไฟรูปพระจันทร์ สลับกับรูปพระอาทิตย์ ติดอยู่ที่ฝาผนัง เหนือโต๊ะที่วางแจกันอยู่พอสมควร เมื่อมองตามเสาสูงๆ นั้นไป
จะเห็นว่าหอไม่ได้มีแค่ชั้นนี้ชั้นเดียว แต่ยังมีอีกหลายชั้นนัก
แต่....จะมีใครรู้บ้างไหมนะว่า.....หอไดอาน่าแห่งนี้มันดูเหมือนจะขาดอะไรไปอย่างหนึ่ง
(ทายสิอะไรเอ่ย? โพลสตอบได้ ถือเป็นการร่วมสนุกกันไปน้า...)
"สวัสดีน้องใหม่ทุกคน และยินดีต้อนรับสู่หอไดอาน่า ที่นี่จะเป็นบ้านอีกหลังของพวกน้องนับจากวินาทีนี้เป็นต้นไป และพี่
หวังเป็นอย่างยิ่งว่า พวกเราจะอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข"
ฟิ้ว......ตึง! จู่ๆ ก็มีคนๆ หนึ่ง ตกลงมาจากชั้นไหนก็ไม่รู้ของหอ แต่เขาไม่ได้ก้นจั้มเบ้ากับพื้นหรอก เขาสามารถพยุงตัวเอง
ให้อยู่ในท่านั่งยองๆ ได้ เมื่อจะกระทบกับพื้น เมจขั้นต้น และรุ่นพี่ที่กำลังพร่ำอยู่ชะงักนิ่งไปตามๆ กัน และมองดูร่างๆ นั้นค่อยๆ ลุกขึ้นมา
ฟุบ...ฟุบ เขาทำท่าเหมือนปัดฝุ่นที่กางเกง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมา
"อ้าว....มากันแล้วเหรอพวกเมจขั้นต้น.....ดีจ้า"
อะ.....อึ้ง มาดีจงดีจ้าอะไรก๊าน......แล้วอ้ายแว่นขดก้นหอยที่ใส่อยู่นั่นมันอะไรก๊าน.......พวกเมจขั้นต้นต่างพากันอ้าปากค้าง
ตกตะลึงกับคนที่ดูเหมือนจะเป็นรุ่นพี่ของตน ซึ่งดูเหมือนเพิ่งจะตกลงมาจากชั้นใดชั้นหนึ่งของหอ แล้วยังมีหน้ามายกมือทักทายเหมือน
ไม่มีอะไรเกิดขึ้นซะงั้น
"อ้าว....ตะลึงในความหล่อของพี่ขนาดนั้นเลยเหรอน้อง อ้าปากกันหวอเชียว แมลงวันจะเข้าปากหมดแล้วมั้งหนะ"
ตรงไหนแฟะ ถามหน่อยเห้อ...ไอ้ความหล่อที่ว่าเนี่ย มองจุดไหนก็หาไม่เจอเฟ้ย....เป็นความคิดที่เห็นพ้องต้องกันของเมจขั้นต้น
แต่แล้วก็มีเสียงบางอย่างดังมาจากด้านบน
"หึ่ม....ถอดเดี๋ยวนี้เลยนะ ไอ้แว่นพรรนั้นอ่ะ หัดอายเสียบ้างสิ จะเล่นอะไรก็ให้มันรู้กาละเทศะเสียบ้างสิ ถ้าน้องๆ ที่มาใหม่เห็นเข้า
จะว่ายังไง ชื่อเสียงรุ่นพี่หอไดอาน่าป่นปี้หมด...เจ้าบ้า!!...อะ.."
เสียงคนพูดหยุดชะงักไปทันที เมื่อสิ่งซึ่งคล้ายๆ ลิฟท์นั้นมาถึงยังพื้นของชั้นแรกที่พวกเมจขั้นต้นยืนจังงังกันอยู่ แต่ดูแล้วมันเป็น
ลิฟท์ที่ไม่มีผนังกั้นใดๆ มีแค่พื้นวงกลมมีรูตรงกลาง คล้ายโดนัท ที่เสียบเข้าด้วยเสาต้นใหญ่ต้นกลาง ซึ่งเป็นต้นเดียวกับที่ตั้งอยู่กลางห้องโถง
ขณะนี้เมจขั้นต้นอยากจะกล่าวแก่พวกรุ่นพี่ที่เพิ่งมาถึงว่า มันสายไปแล้ว เห็นเต็มๆ สองตาซะขนาดนั้น ชัดเจนแจ่มแจ้งเสียขนาดนี้
ชื่อเสียงของพวกพี่คงต้องป่นปี้ก็คราวนี้แล้วแหละ เหอะๆ
เท่านั้นแหละ ผู้ที่โวยวายจากข้างบนก็ก้าวลงจากสิ่งที่คล้ายลิฟท์นั่น แล้วดิ่งเข้าหาตัวผู้ที่ทำให้ตนต้องอับอาย ที่กำลังยืนเฉย
ใส่แว่นมึน (แว่นลายขดก้นหอย) แบบไม่รู้สึกว่าตัวเองทำอะไรผิดสักนิด และเมื่อเข้าใกล้ตัวของผู้ที่ใส่แว่นมึนแล้ว ก็เอาของที่ถือมาด้วย
ฟาดไปที่ศีรษะทันใด ซึ่งของสิ่งนั้นก็คือกระดานเวทย์ที่ภายในมีรายชื่อของเมจใหม่ทุกคนที่ได้อยู่สังกัดไดอาน่านี้นี่เอง
ผัวะ!!.... เต็มเหนี่ยวไปเลยพี่
"มันน่านัก หัดวางตัวเป็นตัวอย่างที่ดีเสียบ้างสิ เป็นรุ่นพี่แล้วนะเจ้าหนะ" ผู้ที่โวยวายก็ยังโวยวายต่อจากเดิม
"ไอ้แว่นนั่นหนะ....เอามานี่" ทำท่าจะถอดแว่นที่อีกคนใส่อยู่
"ฮะ....เฮ้ย เดี๋ยวสิ เท่ออกจะตายจะถอดทำไม เฮ้ย....เฮ้ย...."
"เอามานี่....ถอดเดี๋ยวนี้.....บอกให้ถอด.....ถอดมันออกมา...อายน้องๆ เขาบ้าง.....บอกให้ถอดออกมาไง"
เกิดการยื้อแย่ง ฝ่ายหนึ่งจะให้ถอดออก อีกฝ่ายก็จะใส่ไม่ยอมถอด
"เห้อ....หึ เจ้าจะไม่ได้เห็นไอ้แว่นอันนี้อีกจำไว้" ฝ่ายให้ถอด ดูเหมือนจะเป็นฝ่ายมีชัย
"ถะ...โธ่....เอ้ย" ฝ่ายที่เคยใส่แว่น บัดนี้ไม่มีแว่นทาบบนใบหน้าอีกแล้ว ได้แต่สบถออกมาอย่างเซ็งๆ
' เห้อ.......จบเรื่องสักที ' และนี่...เป็นเสียงของทุกคนที่มองดูเหตุการณ์นั้น ซึ่งรู้สึกเหนื่อยกับคน 2 คน ตรงหน้า
แต่เมื่อเจ้ารุ่นพี่คนที่โดนแย่งแว่นที่ตนคิดว่าเท่ไปนั้นหันหน้ามาหาพวกน้องๆ เมจขั้นต้น พวกน้องๆ ก็ต้องตกตะลึง งึนงัน
อะ......โอ้แม่เจ้า!! เทพบุตรหล่นลงมาจากฟ้าหรือไร ทำไมถึงได้หล่อลากไส้อะไรอย่างนี้ อะไรมันจะดูดีมีสไตล์ปานนั้น ผิดกับตอน
ใส่แว่นมึนจากหน้ามือเป็นหลังทีนสุดๆ มันใช่ไอ้รุ่นพี่ที่ใส่แว่นมะกี้แน่เหรอ หรือว่ามันไปเปลี่ยนตัวกับคนอื่น แต่จะว่าไปมันจะไป
เปลี่ยนตัวได้ตอนไหนกันเล่า
เมจขั้นต้นสาวๆ เงี่ย เปลี่ยนสายตาแหยงๆ มาเป็นตาหยาดเยิ้มเคลิบเคลิ้มกันไปเป็นแถว เพราะเมื่อรุ่นพี่ที่ดูติงต๊องนั่น มีผมที่
ยาวแต่ไม่ถึงบ่า ออกสีม่วงอ่อนๆ ดวงตาสีม่วงเข้มๆ ที่ดูลุ่มลึก ตัดกับสีผม จมูกเป็นสัน ช่างเป็นเอลฟ์ที่รูปงามเสียเหลือเกิน
"อะแห่ม....ยินดีต้อนรับน้องๆ เมจขั้นต้นทุกคน ขอโทษด้วยที่พวกพี่มาต้อนรับช้า รวมถึงเรื่องวุ่นๆ เมื่อกี้นี้ด้วย พวกพี่เป็นเมจ
ขั้นรอง ซึ่งเลื่อนขั้นมาจากเมจขั้นต้น ที่ตอนนี้น้องๆ เป็นอยู่ ตอนนี้เรามาเริ่มตรวจรายชื่อกันดีกว่านะ เผื่อว่าจะมีคนหลงมาผิดหอ แล้วก็
จะได้ทำความรู้จักเพื่อนๆ หอเดียวกันไปด้วยเสียเลย"
รุ่นพี่อีก 2 กลุ่มที่เพิ่งเดินลงมาจากสิ่งซึ่งคล้ายลิฟท์ ของเสาอีกสองต้นที่เหลือนั้น ส่งตัวแทนมา 1 คน มากล่าว หลังจากที่
เห็นน้องๆ ยืนอึ้งไปกับหน้าตาของคนก่อกวนในตอนแรก
"แต่ก่อนที่จะตรวจรายชื่อ ขอให้แนะนำชื่อของรุ่นพี่กันก่อน เพื่อให้น้องๆ ทราบชื่อ ผู้เป็นประธานของเมจขั้นรองจะเป็นคน
แนะนำ เชิญ..." ผู้ที่โวยวายพูดตบท้าย ขณะถือกระดานเวทย์
"พี่เป็นประธานแห่งหอไดอาน่าแห่งนี้ มีนามว่า อัลกอล เนซีเยร์ แห่งเนริสซ่า และเป็นที่แน่นอนเป็นเผ่าเงือก" ผู้ที่ยืนต้อนรับ
เพียงคนเดียว และเป็นคนแรกที่มาต้อนรับเมจขั้นต้นกล่าว
---------------------------จบตอนที่ 4 (ตอนกลาง)---------------------------
โปรดติดตามตอนต่อไป
ติ ชม ได้ นะคะ
---------------------------จากใจผู้เขียน---------------------------
