ตอนที่ 5 งานเลี้ยงต้อนรับเมจใหม่ (ตอนต้น)

[•♫♪มู๋nsะต่าe♫♪•]

ตอนที่ 5 งานเลี้ยงต้อนรับเมจใหม่ (ตอนต้น)

          "ในเมื่อน้องๆ ทุกคนรู้ว่าตนเองอยู่โซนไหนแล้ว ขอให้น้องจัดแถวตามนี้ จันทราเคลื่อนคล้อยเสาทางซ้ายมือของน้อง
ถัดมา เสาตรงกลาง เมฆาล่องลอย และเสาขวาสุด สุริยาส่องหล้า เริ่มกันได้เลย" ประธานเมจขั้นรองอัลกอล ชี้แจงให้น้องปฏิบัติตาม

          เมื่อประธานกล่าวจบ เมจขั้นต้นก็พากันจัดแถว ค่อนข้างชุลมุนนิดนึง เพราะเดินสวนกันให้วุ่น คนหนึ่งจะไปทางนั้น อีกคนจะไปทางนี้
แต่สุดท้ายก็จัดแถวกันจนเป็นระเบียบ

          "เรียบร้อยกันแล้วนะ คงไม่มีใครเข้าผิดแถวใช่ไหม...ถ้างั้นจะเริ่มอธิบายเลยนะ เท่าที่น้องๆ เห็นกันอยู่คือ หอเรามีเสาด้วยกัน 3 ต้น
แต่ละต้นมีชื่อของมันเองคือ กระจ่างฟ้า นภาโอบ และวิจิตรโชติเรียงตามลำดับ"
 
          ประธานค่อยๆ แจกแจงให้เมจขั้นต้นเข้าใจเกี่ยวกับเสาทั้ง 3 เพราะว่ามันมิใช่เสาธรรมดา แต่มันเป็นเสาหลักเวทย์แห่งหอไดอาน่า
แม้ว่ามันจะเป็นเสาต้นใหญ่ๆ ใสๆ 3 ต้น ใสอย่างกับแก้ว มองทะลุผ่านเข้าไปด้านในจนทะลุออกไปอีกฝั่ง แต่มันก็เป็นเสาที่ไม่อาจพัง
ได้โดยง่าย บนพื้นกลมๆ นั้นมีโซฟาใสๆ เช่นเดียวกับที่ตั้งอยู่ที่ชั้นหนึ่ง มันตั้งล้อมรอบ แต่ก็ไม่ชิดติดกับเสา เว้นระยะห่างไว้กันการเสียดสีของ
โซฟา กับเสา สำหรับนั่งได้ตอนเวลาจะขึ้น หรือลง

          "เมื่อทำความรู้จักเกี่ยวกับเสาทั้ง 3 แล้ว ทีนี้มาพูดถึงพลิกเมฆากัน ก่อนอื่นมีใครสังเกตุบ้างไหม...ว่าหอของเรามีหลายชั้น แต่...
ไม่มีบันได ไม่ใช่แค่หอของเราเท่านั้นนะ หออื่นๆ ก็เช่นกัน แต่ละหอจะมีระบบการป้องกันการบุกรุกของบุคคลภายใน รวมไปถึง
บุคคลภายนอกด้วย จึงสร้างเสาพวกนี้ เรียกว่าเสาหลักเวทย์ ส่วนชื่อแต่ละเสาได้บอกไปแล้วก่อนหน้านี้ และการที่เราจะขึ้นไปชั้นบน
หรือลงชั้นล่างนั้น จำต้องอาศัยพลิกเมฆาที่สร้างความปลอดภัยไปด้วยในตัวของมัน พลิกเมฆาที่พี่พูดนี้ก็คือ สิ่งที่น้องๆ เห็นอยู่นี่
ที่พวกพี่เขาใช้ลงมาเมื่อกี้นี้นั่นเอง"

          ประธานร่ายยาว อธิบายวิธีการในการจะขึ้น จะลงหอไดอาน่า

          "และสิ่งสำคัญ ที่จะลืมไม่ได้ สำหรับการเรียกใช้พลิกเมฆา และการเลิกใช้พลิกเมฆา ขอเริ่มจากการใช้พลิกเมฆาก่อนแล้วกัน
การใช้พลิกเมฆานั้น สำหรับคนที่อยู่โซนจันทราเคลื่อนคล้อย ให้มายืนที่เสากระจ่างฟ้า แต่ไม่ต้องชิดเสามากนะ เดี๋ยวจะโดนบี้แบนเป็น
กล้วยทับซะก่อน ยืนห่างๆ หน่อยเพื่อความปลอดภัย แล้วกล่าวว่า 'กระจ่างฟ้าจันทรา'  ส่วนโซนเมฆาล่องลอย ก็ให้มายืนที่เสานภาโอบ
แล้วกล่าวว่า 'นภาโอบเมฆา' เช่นกันสำหรับโซนสุริยาส่องหล้า ก็มายืนที่เสาวิจิตรโชติ แล้วกล่าวว่า 'วิจิตรโชติสุริยา' ที่พี่อธิบายมาทั้งหมดนี้
น้องๆ คงจะพอเข้าใจ และจำได้บ้างแล้วนะ แรกๆ อาจจะตะกุกตะกัก แต่อีกหน่อยก็จะชินกันไปเอง"

          ในที่สุดการร่ายยาวของประธานก็จบลง

          "ถ้างั้นก็ มาลองใช้กันได้เลย จะได้ขึ้นไปดูห้องพัก จัดวางสัมภาระต่างๆ เมื่อจัดวางอะไรเรียบร้อยแล้ว จะนอนพักผ่อนบนห้อง
หรือจะลงมาเดินเล่นข้างล่างก็ตามแต่อัธยาศัย แต่........"

          แต่!... ทำไมต้องมีแต่ด้วย อยากนอนจะแย่อยู่แล้วนะเพ่...........เมจขั้นต้นต่างคิดกันอยู่ภายในใจ

          "แต่...ต้องมารวมตัวกันที่หอประชุมที่น้องๆ นั่งมาแล้วในตอนเช้านี้ และเหนือสิ่งอื่นใดอย่าลืมไปซื้อชุดราตรีเตรียมไว้กันก่อนด้วยนะ
เพราะว่าเราจะไปงานปาร์ตี้กัน เป็นงานสำหรับต้อนรับพวกน้องๆ ถ้าถามว่าซื้อชุดราตรีได้ที่ไหนละก็ น้องๆ สามารถไปซื้อชุดราตรีได้ที่
ร้านเสื้อที่ตั้งอยู่ในบริเวณตลาดของเมือง มีให้เลือกหลายร้านไม่ต้องห่วง...ย้ำขอแบบหล่อๆ สวยๆ กันสุดๆ ไปเลยนะ อิอิ"

          ตำแหน่งกาแลกซี่ ดาเนอี กล่าวอย่างแสดงออกมาซึ่งความรู้สึกสนุก โดยเฉพาะจะได้เห็นคนหล่อๆ แบบองค์ชายแห่งมหานคร
เฮริโอโปรัส อย่างเฮเรียส

          เฮเรียสถูที่แขนข้างซ้ายขึ้นมาเฉยๆ ทำให้อาร์ดิสที่มองอย่างงุนงง ถึงกับต้องเอ่ยถามด้วยความสงสัย

          "เจ้าเป็นอะไรหนะเฮเรียส หนาวเหรอไง"

          ".....ไม่รู้สิ มันแปลกๆ ขนลุกยังไงก็ไม่รู้ เหมือนมีสายตามาจดจ้องข้าอย่างมีเล่ห์นัยอย่างไรอย่างนั้น"

          เฮเรียสอธิบายความรู้สึกที่จู่ๆ ก็แล่นเข้ามาในตัวเขา มันไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรหรอก เพราะตอนนี้ดาเนอี ตัวการที่ทำให้เฮเรียส
เกิดอาการเช่นนั้นกำลังจดๆ จ้องๆ มาทางนี้อยู่ แต่ไม่ใช่แค่เฮเรียสอย่างเดียวหรอก....แม้แต่อาร์ดิส เซอเพน ก็พลอยซวยไปด้วย

          ".....อึก!....เฮเรียส ข้าก็ชักจะเข้าใจความรู้สึกของเจ้าขึ้นมาแล้วสิ"

          อาร์ดิสเริ่มรู้สึกตัวเช่นกันว่าโดนจ้องมอง โดยดวงตาของผู้หวังดีหรือไม่หวังดีอันนี้ก็มิทราบได้

          แต่เมื่อมองไปทางเซอเพน กลับไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับเขาบ้างเล้ย......ทำหน้ายิ้มแย้ม คงจะกำลังตื่นเต้นกับงานปาร์ตี้เลี้ยงต้อนรับ
ในค่ำคืนนี้อยู่ โดยที่ไม่ได้สนใจสายตาแปลกๆ นั่น
           
          "เจ้า....เฮเรียส ข้าขอบอกไว้ก่อนเลยนะ หากข้านอนแล้วเจ้าทำอะไรมิดีกับข้าละก็....." ยังไม่ทันที่อาร์ดิสจะพูดจบประโยค

          "เจ้าจะบ้าเหรอไง ข้าจะไปทำอะไรบ้าๆ แบบนั้นกับเจ้ากันหา....ข้าไม่ใช่พวก....แทงข้างหลัง สักหน่อย และอีกอย่างหนึ่ง
เจ้าก็ไม่ใช่ผู้หญิง...แม้ว่าหน้าเจ้าจะหวานเหมือนพวกหญิงก็เหอะ" เฮเรียสมองไปที่หน้าอาร์ดิสอย่างจงใจ แล้วก็ต้องสะบัดหัว

          ก่อนจะคิดภายในใจ' หึ่ย...มันเป็นผู้ชาย มันเป็นผู้ชาย อย่าไปเผลอกับหน้าหวานๆ ของเจ้านี่เชียว'

          ทางฝั่งอาร์ดิสยิ่งเห็นเฮเรียสเป็นเช่นนี้ยิ่งหวาดระแวงเข้าไปใหญ่ 

          ' จะไว้ใจได้ไหมเนี่ย เจ้าองค์ชายกอลิล่าคนเนี้ย คิดผิดหรือเปล่านะเราที่ปลอมเป็นชาย ป้าเนปจ๋า ลุงซิกจ๋า หนูชักจะกลัว
ความแตกแล้วสิ....แง๊ '   อาร์ดิสหวาดหวั่นอยู่ในใจ

          วิ้ง วิ้ง เสียงพลังเวทย์จากแหวนที่เฮเรียสใส่อยู่ ซึ่งกำลังทำการเปิดประตูห้องนอน เมื่อประตูเปิด ทั้งสองก็ขนสัมภาระเข้าไป
ข้างในห้อง ภายในห้องกว้างขวาง มีเตียง 2 เตียง วางขนานกันอยู่ ท้างซ้ายมือ ทางขวามีประตูอีก 2 บาน ซึ่งตอนนี้มันปิดอยู่
อาร์ดิสเปิดประตูแรก ทางขวาก่อน ซึ่งอยู่ตรงข้ามกับเตียง มันเป็นห้องน้ำ มีอ่างอาบน้ำ ม่านกั้น ฝักบัว อ่างล้างหน้า กระจกส่อง
ชักโครก และที่แขวนผ้าเช็ดตัว แบบราว 2 ราว มีแท่นวางพวกข้าวของที่ต้องใช้ในห้องน้ำทั้งหลายแหล่

          ส่วนเฮเรียสไปสำรวจอีกห้อง ที่อยู่ถัดมา มันเป็นห้องแต่งตัว มีตู้เสื้อผ้าแค่ตู้เดียว แต่มันเป็นตู้เสื้อผ้าที่มีลูกเล่นจากพลังเวทย์
มันต้องไม่ธรรมดาอยู่แล้ว...พอมุดราวแขวนเสื้อเข้าไป เหมือนจะเป็นอีกห้องไปเลย ทีนี้เป็น ตู้รอบตัว เฮเรียสถูกห้อมล้อมด้วยตู้ที่มี
ที่แขวน แถมยังมีที่เก็บรองเท้า ชั้นใส่พวกชุดชั้นใน กางเกงใน สารพัด

          และแล้วก็ถึงเวลาที่ต้องทำการเอาเสื้อผ้าในกระเป๋ามาจัดวางกันให้เรียบร้อย เฮเรียสสังเกตุได้ว่าอาร์ดิสเนี่ย มีชุดน้อยเหลือเกิน
จัดแปปเดียวก็เสร็จ ของตนเนี่ย ยังมีเยอะเสียกว่าเป็นไหนๆ

          "ของข้าเสร็จหมดแล้ว....เจ้าหละ..." เหอ เหอ พอหันไปทางเฮเรียส อาร์ดิสก็เหงื่อตก ทำไมมันเหลือเยอะขนาดน้าน....

          "มา ข้าช่วยเจ้า จะได้เสร็จไวๆ เจ้าจะได้ไปนอน ดูตาเจ้าสิ จะหลับมิหลับแหล่ ช่างน่าเวทนานัก"

          อาร์ดิสพูดออกมาเหมือนจะดูใจดี แต่ไหงลงท้ายดูไม่ดีเอาซะเลยแหะ

          ".....  ข้าขอขอบใจในความหวังดีของเจ้านะ แต่มันจะดูดีมากกว่านี้ถ้าไม่มีคำหลังนั่น" เฮเรียสตอบแบบมีเคืองนิดๆ

          แล้วทั้งสองก็ช่วยกันจัดวางสัมภาระของเฮเรียส

          "อันนี้ให้วางไหน"

          "วางตรงนั้นก็แล้วกัน"

          และแล้วก็จัดเสร็จเรียบร้อยสักที

          "เห้อ....ของๆ เจ้าเนี่ย มันเยอะอะไรนักหนานะ เล่นเอาเหนื่อย"

          อาร์ดิสเปรยออกมา ขณะเอนตัวลงบนเตียง ซึ่งอยู่ด้านใน เพราะเฮเรียสบอกให้นอนเตียงนั้น เนื่องมาจากเฮเรียสกลัวอาร์ดิส
จะไม่สบาย เพราะเจอลมด้านนอกที่จะพัดเข้ามา หากนอนชิดหน้าต่าง และประตูที่จะออกไปสู่ระเบียง

          "เห้อ....ข้าไม่ได้เป็นคนจัดกระเป๋าเองหนะสิ ถึงได้ข้าวของเยอะแยะมากมายเช่นนี้ เหนื่อยชะมัด ใครจะไปเหมือนเจ้ากันเล่า
ข้าวของนิดเดียว จัดแปปเดียวก็เสร็จ อีกอย่างข้าก็ไม่ได้อยากจะแบกอะไรมานักหรอก แต่.... "

          เฮเรียสพูดเสียยาว หลังเอนตัวลงนอนกับเตียงตามหลังอาร์ดิสไปติดๆ แต่เพิ่งจะมาสังเกตุว่า คู่สนทนาของตนหนะ ไม่ได้ฟังหรอก
ชิงหลับไปเสียแล้ว นี่เขากลายเป็นคนพูดจนลิงหลับ เอ้ยไม่ใช่สิ พูดจนหมีแพนด้าหลับ

          "ซะงั้นอ่ะ หลับไม่รอกันเลยนะ เจ้าเนี่ย"

          สายตาของเฮเรียสยังคงจดจ้องใบหน้าของอาร์ดิสยามหลับไหล คนตรงหน้าที่ชิงหลับไปก่อนเนี่ยจะรู้ไหมว่า เขาโดนจ้องมองอยู่
และจะรู้ไหมว่าใบหน้ายามเขาหลับเนี่ย ยิ่งดูน่ารักเข้าไปอีก เป็นผู้ชายประสาอะไรมันถึงได้น่ารักขนาดนี้

          ขณะที่เฮเรียสคิดไป ก็จ้องมองดูอาร์ดิสยามนิทราไป แต่ตัวของเฮเรียสบัดนี้ไม่ได้นอนบนเตียงเหมือนตอนแรก เฮเรียสเขยิบ
ไปนั่งขอบเตียงฝั่งที่อยู่ใกล้เตียงของอาร์ดิส เขานั่งหย่อนขาไปที่พื้น แล้วโน้มตัวไปทางด้านหน้า ไปทางเตียงที่อาร์ดิสกำลังอยู่ในห้วงแห่ง
ความฝันอยู่  เฮเรียสกุมมือทั้งสองไว้ตรงหว่างขา ข้อศอกวางบนหัวเข่าทั้งสองข้าง

          เฮเรียสจะรู้ตัวบ้างไหมว่า  ตอนนี้เขานั่งมองอาร์ดิสไม่ละสายตาแม้แต่วินาทีเดียว


---------------------------จบตอนที่ 5 (ตอนต้น)---------------------------

ติ ชม ได้นะคะ

ขอบคุณที่ติดตามอ่านนิยายเรื่องนี้ค่ะ

---------------------------จากใจผู้เขียน---------------------------