ตอนที่ 10 เจ็ดวันก่อนกำหนดศึกรอบที่สอง (ตอนต้น) ณ ห้องอาหารที่ตั้งอยู่ในอาณาบริเวณโรงเรียน
ศึกรอบที่หนึ่งได้รู้ผลแพ้ชนะเป็นที่กระจ่างเรียบร้อยแล้ว และนี่เป็นวันแรกของการพักฟื้นหลังจากภารกิจ และการแข่งขัน
รอบแรกสิ้นสุดลง
"ฟู่...สุดท้ายหอเราก็เป็นฝ่ายพ่ายแพ้อย่างยับเยิน" เสียงของผู้พูดเอ่ยออกมาอย่างอ่อนล้า
"หมดสภาพกันเลยทีเดียวเชียวหละ พวกเราหนะ" เสียงอีกเสียงเสริมขึ้นเมื่อมองดูเพื่อนพ้อง
เสียงสนทนาของคนกลุ่มนี้แม้จะพูดเพียงแผ่วเบา แต่มันก็ลอยไปจนถึงหูของคนอีกกลุ่มซึ่งเพิ่งทานอาหารเสร็จ ส่งผลให้
คนกลุ่มนั้นมองมายังคนกลุ่มที่ท่าทางเหมือนจะผ่านสมรภูมิดุเดือดมา นั่นก็เพราะตามเนื้อตัวของพวกเขามันเต็มไปด้วยผ้าพันแผล
คนผู้หนึ่งในกลุ่มที่มองมาทางกลุ่มผู้ได้รับบาดเจ็บ ตัดสินใจลุกขึ้น และเดินมาหยุดยั่งโต๊ะอาหารตัวยาวที่กลุ่มผู้ได้รับ
บาดเจ็บนั่งเหมือนหมดอาลัยตายอยาก
"ขอโทษด้วยนะ" คนที่เดินเข้ามาเอ่ยปากขึ้น ทำให้คนที่นั่งอยู่หันมามองทางต้นเสียง
"
" แล้วพวกเขาก็ต้องสงสัย เพราะคนที่กล่าวขอโทษขอโพยนั้น ไม่ได้ทำอะไรพวกเขาสักหน่อย แล้วทำไมถึงต้อง
พูดเช่นนั้น
"ข้าขอถามอะไรสักหน่อย คงจะไม่เป็นการรบกวนการพักผ่อน" คนที่เดินเข้ามาเอ่ยถามอย่างผู้ที่มีมารยาทพึงกระทำ
"ว่ามาได้เลย พวกเรายินดีจะตอบทุกคำถาม" หนึ่งในกลุ่มผู้บาดเจ็บกล่าวตอบ
"ทำไมพวกเจ้าถึงสะบักสะบอมเช่นนี้เล่า ไม่ได้รับการรักษาจากฝ่ายพยาบาลหรอกหรือ"
นั่นคือคำถามประโยคแรกของผู้มาเยือน
"อ่อ ถ้าเป็นเรื่องนั้น นั่นก็เพราะว่าฝ่ายพยาบาลตอนนี้ไม่เหลือที่ว่างให้พวกเราแล้วหนะสิ"
คนเดียวกับที่ตอบตอนแรกยังคงให้คำตอบชัดเจน
"อืม...เช่นนั้นเองหรือ ถ้าเช่นนั้น หากพวกเจ้าไม่รังเกียจ ข้า..." ยังไม่ทันที่ผู้มาเยือนจะพูดจบ
"ให้หมอนี่รักษาให้สิ รับรองหายเป็นปลิดทิ้ง"
บุรุษที่นั่งอยู่กับผู้มาเยือนในตอนแรกเข้ามาสมทบ และออกความคิดเห็นเชิงเสนอแนะทันควัน
"พวกเจ้า มีเวทย์รักษาด้วยอย่างนั้นเหรอ" อีกหนึ่งคนในกลุ่มผู้บาดเจ็บพูดอย่างประหลาดใจ
"ไม่ใช่พวกเราทั้งหมดหรอก เฉพาะอาร์ดิสเท่านั้นแหละที่มี"
เฮเรียสนั่นเองที่กล่าวตอบเมื่อเดินมาสมทบเป็นคนสุดท้าย
"อ่ะ...เอ่อ จะดีเหรอค่ะ มันจะเป็นการรบกวนไปหรือเปล่า พวกเราก็บาดเจ็บอยู่ไม่น้อย จะทำให้เสียพลัง
ทั้งๆ ที่นี่ก็เป็นเวลาพักฟื้น"
สตรีมือบอบบางเพียงหนึ่งเดียวในกลุ่มกล่าวอย่างรู้สึกเกรงอกเกรงใจ
"ไม่เป็นไรหรอก ข้าเองก็ไม่ได้เสียพลังอะไรไปมากมายกับการแข่งขัน ถ้าพวกเจ้าไม่รังเกียจ ข้ายินดีรักษาให้"
อาร์ดิสกล่าวกับพวกที่บาดเจ็บ
"อ่า...เอาไงดีหละพวกเรา" คนในกลุ่มที่บาดเจ็บกล่าวเพื่อให้คนในกลุ่มลงมติ
กลุ่มผู้บาดเจ็บหันมองหน้ากันไปมา และแล้ว...
"เอ่อ...พวกเราขอรบกวนเจ้าด้วยก็แล้วกัน"
จะปฏิเสธได้ไง เขามาหยิบยื่นไมตรีเสียขนาดนี้ ขืนปฏิเสธไปก็จะเป็นการเสียมารยาทแย่
เพียงเท่านั้นเอง อาร์ดิสก็เริ่มลงมือรักษาจากผู้ที่ตนมองดูแล้วอาการหนักที่สุด และรักษาให้กับคนอาการรองลงมา
จนกระทั่งรักษาผู้บาดเจ็บครบถ้วน
"ข้าขอกล่าวขอบคุณพวกเจ้าอีกครั้ง โดยเฉพาะเจ้า..." ผู้พูด พูดพรางมองสบตาของอาร์ดิส
"ข้าเสนอตัวที่จะขอช่วยพวกเจ้าเอง ไม่ต้องเป็นกังวล หรือเกรงใจไป" อาร์ดิสกล่าว
"พวกเราเมจขั้นต้นแห่ง หอเฮอเมส ขอขอบคุณจากใจจริงค่ะ ในตอนแรกข้าเป็นกังวลอย่างมาก เพราะอาการของ
เขาหนักพอสมควร ได้เจ้ามาช่วยรักษาจนหายเป็นปกติเช่นนี้ ข้าเลยไม่รู้จะกล่าวขอบคุณสักกี่ครั้งถึงจะพอ"
หญิงสาวผู้บอบบางกล่าว
"นั่นสิ พวกเจ้าชื่ออะไรอย่างนั้นเหรอ สังกัดหอไหนกัน พวกเราจะได้จดจำเอาไว้" ผู้ที่ได้รับการรักษากล่าว
"พวกเราสังกัดหอไดอาน่า ข้าเซอเพน และก็..." เซอเพนหันไปมองหน้าเฮเรียส ด้วยว่าจะให้บอกยศด้วยหรือไม่
ทำให้เฮเรียส ถอนหายใจก่อนจะพูดว่า
"ข้าเฮริออส เรียกสั้นๆ ก็ได้ว่า เฮเรียส" เฮเรียสแนะนำตัวเอง โดยไม่ได้เอายศทั้งหลายแหล่มาประดับ
"ข้าอาร์เทมิส เรียกสั้นๆ กะพอว่า อาร์ดิส"
อาร์ดิสพูดพรางส่งยิ้มให้กับคนที่ตนเองรักษา รวมไปถึงผู้หญิงเพียงคนเดียวในกลุ่มผู้บาดเจ็บ ที่ไม่ได้รับการบาดเจ็บด้วย
"พวกเราดีใจ ที่ได้รู้จักพวกเจ้า และขอขอบคุณอีกครั้ง และยังหวังเป็นอย่างยิ่งว่าเฮอเมส และไดอาน่าจะเป็นมิตรที่ดีต่อกัน"
บุรุษที่แรกเริ่มเดิมทีบาดเจ็บสาหัสกล่าวเปรยถ่อยคำที่ออกมาจากส่วนลึก ด้วยนึกขอบคุณเป็นล้นพ้น
"ข้าไม่เคยมองพวกเจ้าเป็นศัตรูมาตั้งแต่แรกแล้ว และการรักษาของข้า นั่นคือการยืนยันมิตรไมตรีระหว่างเรา"
อาร์ดิสส่งยิ้มอีกครั้ง ยิ้มที่ไม่ว่าใครเห็นก็ต้องหวั่นไหว ขึ้นอยู่กับว่าจะมากจะน้อยเท่านั้นเอง
แต่แล้วหนึ่งในกลุ่มผู้ที่เคยบาดเจ็บก็เอะใจนึกบางอย่างขึ้นมาได้
"เจ้า...พวกเจ้า ที่ได้รับตำแหน่ง King กับ Prince ในงาน King & Queen Night of Party"
หนึ่งในกลุ่มหอเฮอเมส เขาพูดพร้อมกับแสดงสีหน้าออกมาอย่างตกตะลึง
"อ่ะ...จริงด้วย ข้านึกออกแล้ว ก็ว่าพวกเจ้าหน้าคุ้นๆ อยู่ชอบกล" คนของหอเฮอเมสอีกคนกล่าว
"อ๋อ ใช่ๆ เป็นพวกเราเองหนะแหละ" เซอเพนกล่าวยิ้มกระย่อง
"โทษด้วยนะ"
เสียงอีกเสียงที่ดังมาทำให้คนสองกลุ่มหันหาเจ้าของเสียง พาลคิดไปตามกันว่า
'คราวนี้ใครอีกหละเนี่ย'
"โทษทีที่ขัดจังหวะการสนทนานะ น้องๆ ทั้งหลาย"
เสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้ง พร้อมๆ กับร่างๆ หนึ่ง ซึ่งเค้านั่นเองผู้เป็นเจ้าของเสียงดังกล่าว
"มีอะไรกับพวกเราเหรอคับท่านรองประธาน" อาร์ดิสเรียกผู้ที่เพิ่งจะมาถึงเสียเต็มยศ
"ก็อยากจะมีอยู่นะ แต่ที่มีหนะไม่ใช่ข้าหรอก"
ฟรานซิส หรือรองประธานเมจขั้นรองแห่งหอไดอาน่าตอบกลับเชิงหยอกนิดๆ
ทุกคนได้แต่ยืนเงียบรอฟังสิ่งที่ฟรานซิส ที่เป็นถึงรองประธานเมจขั้นรองแห่งหอไดอาน่ากล่าวอย่างสงสัย
ถ้าไม่ใช่เจ้าตัวมีธุระ แล้วใครกันที่มันมีธุระ
"เจ้า...เจ้า...และเจ้า" ฟรานซิส เดินผ่าน เซอเพน อาร์ดิส และเฮเรียส พร้อมกับพูดไปด้วย
แล้วเค้าก็หยุดพูดไปเสียดื้อๆ เหมือนจะเว้นวรรคอย่างจงใจ ก่อนที่จะหันหลังกลับมาที่ 3 คนนั้นอีกครั้ง
"ท่านมหาเวทย์เซอุส ต้องการพบพวกเจ้า"
เมื่อฟรานซิสพูดจบประโยค เขาได้รับคำตอบ ที่ไม่ใช่คำตอบของคนทั้ง 3 เลยแม้แต่น้อย แต่กลับเป็นคำตอบจาก
พวกหอเฮอเมสแทน
"หา!!!"
น่าแปลกที่ผู้ที่ถูกเรียกกลับไม่แสดงอาการตกอกตกใจอะไรออกมาเลยสักนิดเดียว หรือว่าตกใจเงียบๆ กันแน่นะ
แต่รอยยิ้มบนใบหน้านั่นคือคำตอบว่า ไม่เลย พวกเขาไม่ได้ตกใจกับสิ่งที่ฟรานซิสกล่าว
ทำให้กลุ่มหอเฮอเมสมองอย่างฉงน ไม่เว้นแม้กระทั่งฟรานซิส เพราะตัวฟรานซิสเองก็ไม่รู้ว่าท่านมหาเวทย์
เรียก 3 คนนี้ทำไม
“ก่อนอื่นข้าคงต้องกล่าวแสดงความยินดีกับพวกเจ้า ที่สามารถผ่านการแข่งขันศึกระหว่างหอครั้งที่ 1 มาได้
โดยไม่มีบาดแผลเลยแม้แต่น้อย”
เสียงของผู้ทรงอำนาจเอ่ยชม แม้ว่าเขาจะไม่ได้หันหน้ามามองผู้ที่เดินเข้ามายืนอยู่ในห้องก็ตาม
“ขอบคุณครับ” บุรุษหนึ่งในผู้เข้าพบกล่าวออกมา
“เสียดายที่ไม่สามารถ เห็นได้ด้วยตาของตัวเอง ขณะที่พวกเจ้าใช้อาวุธในศึกครั้งแรกนี้” เสียงทรงอำนาจกล่าว
“แต่ศึกก็ยังมิได้จบลง ท่านมหาเวทย์” บุรุษอีกคนที่มาพร้อมกับบุรุษคนแรกกล่าว
“ใช่ เป็นเช่นนั้น ศึกระหว่างหอยังคงไม่สิ้นสุด จนกว่าจะเหลือหอเพียงหนึ่ง”
เสียงทรงอำนาจที่กล่าวด้วยนั้น เป็นเสียงของท่านมหาเวทย์เซอุสนั่นเอง
“เช่นนั้นแล้ว ที่ท่านเรียกพวกเราให้มาเข้าพบนี่ก็เพื่อ....” บุรุษอีกหนึ่งคนในกลุ่มบุรุษที่มาพบกล่าวเป็นเชิงถาม
“เพื่อเตือนพวกเจ้า จงระมัดระวัง อย่าได้ประมาทคู่ต่อสู้ แม้ว่าเจ้าจะมีอาวุธดีเลิศอยู่ในมือก็ตาม”
มหาเวทย์เตือนด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง
“แต่ท่านก็เชื่อมั่นว่า เราจะชนะศึกในรอบต่อไปมิใช่หรือ” เป็นเฮเรียสที่กล่าว
“ใช่ ข้าเชื่อมั่นเช่นนั้น” ท่านมหาเวทย์เผยยิ้มออกมาเมื่อได้ฟังคำพูดของเฮเรียส
“จงกลับไปพักผ่อน และฝึกฝนศาสตราวุธไว้ให้พร้อม แต่หากมีข้อข้องใจ หรือสงสัยมาถามข้าได้ทุกเมื่อ
แต่คำตอบที่หามาได้ด้วยตนเอง ย่อมดีกว่าการให้ผู้อื่นเฉลยคำตอบให้”
มหาเวทย์กล่าวเสริมคำพูดในตอนแรก
“ถ้าเช่นนั้น พวกเราขอตัวครับ” เฮเรียสกล่าว พร้อมกับคนทั้ง 3 โค้งคำนับหนึ่งครั้ง
เซอเพน และเฮเรียส เดินไปถึงประตูแล้ว แต่อาร์ดิสที่ตามมาติดๆ กลับหันไปหาท่านมหาเวทย์อีกครั้งหนึ่ง
อาร์ดิสสบสายตากับท่านมหาเวทย์
“พวกเราจะไม่ประมาทอย่างแน่นอน ฉะนั้นสิ่งใดก็ตามที่ทำให้ท่านวิตกกังวล พวกเราจะทำให้มันจางหายไปเอง”
รอยยิ้มปิดท้ายคำพูดของอาร์ดิสนั้น มันทำให้จิตใจที่รู้สึกสั่นครอนน้อยๆ ของมหาเวทย์เซอุส กลับเป็นปกติดั่งเดิม
และดูเหมือนจะกลับมาเบิกบานอีกครั้ง
เมื่อประตูห้องปิดลง พวกอาร์ดิสอาจจะไม่ได้ยิน ในสิ่งที่ท่านมหาเวทย์กล่าวด้วยเสียงอันแผ่วเบาดุจสายลมโชยอ่อน
เมื่อคราสนธยาอาทิตย์ลับ
แสงพลันดับดาวระยับนับคณา
จันทราฉายพรายพร่างเหนือชั้นฟ้า
สถิตหล้าส่องนภากว่าหนใด
ความมืดไร้ตัวตนในบัดดล
ทุกแห่งหนที่หม่นหมองจะผ่องใส
ทุกหย่อมหญ้าจะยินดีปรีดาใจ
อีกไม่ช้าสุริยาจะหวนคืน
---------------------------จบตอนที่ 10 ตอนต้น---------------------------
-w- ฝึกฝน ฝึกฝน วันพรุ่งนี้ที่สดใส รอเราอยู่
---------------------------จากใจผู้เขียน--------------------------- 
