ตอนที่ 6 King & Queen (ตอนต้น) "เฮ้....เฮเรียส อาร์ดิส ทางเน้...ทางเน้"
นึกว่าใคร ที่แท้ก็เซอเพนนี่เอง ตะโกนตั้งแต่ พลิกเมฆายังไม่ถึงพื้นของชั้น 1 เลยด้วยซ้ำ ทำเอาสายตาทุกคู่ของคนใน
หอไดอาน่าต่างจดจ้องมาที่ทั้ง 2 แน่นอนว่าตามด้วยเสียงกรี๊ดกร๊าดของสาวๆ ในหอแห่งนั้น
"กะ......กรี๊ด.....กรี๊ด พวกเรา ท่านเฮริออส หละ ดูสิ"
"ว้าย....ไหนๆ ว้าย....จริงด้วย ดูสิ อาร์เทมิสก็มาด้วย"
"หล่อกันคนละแบบเลยนะเธอ...คนหนึ่งก็มาดเนี้ยบ อีกคนก็ดูอ่อนโยน น่ารัก"
"โดยเฉพาะอาร์เทมิสในชุดนี้เนี่ย ดูต่างไปจากชุดที่เห็นก่อนหน้านี้นะ ดูมีสง่าราศีบอกไม่ถูก หรือเพราะว่าเดินกับท่านเฮริออส
ถึงได้ดูเหมือนพวกราชวงศ์"
"....น่านสิ....ดูดี๊ ดูดี อาจจะเพราะชุดที่ใส่ด้วยก็เป็นได้"
".....โอ้ย...ฉ้านจะเป็นลม....เพราะรัศมีความหล่อที่มันเปล่งออกมาจากพวกเขา.....ทำไมถึงได้หล่อขนาดนี้......."
นี่คือเสียงของพวกสาวๆ ในหอไดอาน่าขณะนี้ งั้นเราลองหันไปมองพวกผู้ชายกันบ้างเป็นไง ว่าเขาจะมีความรู้สึกเช่นไรกันบ้าง
หลังจากเฮเรียส และอาร์ดิสปรากฎตัวต่อสายตาเมจขั้นต้นแห่งหอไดอาน่า
"อะไรกันหละ พวกผู้หญิงเนี่ย ก่อนหน้านี้ก็กรี๊ดเซอเพน พอสองคนนี้ลงมา รู้สึกว่ามันจะหนักกว่าเดิมเข้าไปอีกนะ"
"พะ....แพ้ราบคาบ ข้าว่าข้าหล่อแล้วเชียวนะคืนนี้ แต่พอมันมา ข้าสูญเสียความหล่อโดยสิ้นเชิง สาวเมินไม่ว่า แต่หมาอย่าเมินก็แล้วกัน"
"อ๊าก.....อะไรกันเนี่ย.....มันจะหล่อไปไหนของม๊าน...."
"แล้วบทของข้าหละ จะมีไหมเนี่ย...."
"เฮ้ย....มันไปซื้อชุดที่ไหนกันมา ทั้งๆ ที่เราเลือกตั้งหลายร้าน ไมไม่เจอชุดแบบนั้นบ้าง พลาดซะแล้วสิเรา"
"มันกินอะไรเข้าไปกันนะ ถึงได้หล่อได้หล่อดีหล่อทุกวินาทีที่หายใจ"
"ข้าก็หล่อเหมือนกันนะจะบอกให้.....เห้อ....แต่เผอิญว่ามันมากเกินไปหน่อย เลยกลายเป็น.....หล่อลงเบื้อยไปซะนี่"
และขอยกเอาความคิดของคนสุดท้าย "ตูกะแล้วว่ามันต้องเป็นแบบนี้...."
ซึ่งอาจจะเป็นความรู้สึกของผู้อ่านบางท่านด้วย ก็อาจจะเป็นได้
"ข้าว่าเราควรจะไปก่อนที่หูข้าจะแตกเสียก่อน เพราะเสียงกรีดร้องพวกนี้" เฮเรียสแทบอยากจะหาที่อุดหูเสียให้ได้
"ทำไมหละ ดูพวกนางชอบเจ้ามากเลยนะ เจ้าด้วยเซอเพน แต่งแบบนี้แล้วดูดีไม่เบานี่ คิกคิก" อาร์ดิส ไม่รู้สึกรู้สาอะไร
ชอบใจเสียอีกด้วยซ้ำ
"เจ้าก็เหมือนกัน อาร์ดิส แต่งแบบนี้แล้วเจ้าดูอย่างกับพวกองค์ชายเหมือนใครบางคนแถวนี้ ที่หล่อเกินหน้าเกินตา
หล่อไม่บรรยะบรรยัง...แม้ว่าข้าจะไม่รู้ว่าเจ้าเป็นถึงองค์ชาย แต่การแต่งตัวในตอนแรกของเจ้ามันก็บ่งบอกในตัวของมันเอง
เพราะฉะนั้นข้าถึงไม่แปลกใจเลยสักนิดที่เจ้าเป็นองค์ชายเฮเรียส" เซอเพนแควะนิดนึง
"ข้าว่าพวกเราไปกันดีกว่า ไปให้ถึงงานก่อนที่ กอลิล่าจะออกอาละวาดหนะ" อาร์ดิสแควะเสริม ก่อนจะเดินนำไป
เซอเพนเหลือบไปมองเฮเรียสที่ท่าทางจะเริ่มเส้นกระตุกนิดๆ ก่อนที่จะรีบกุลีกุจอตามหลังอาร์ดิสไป
"ข้าเห็นด้วยกับเจ้าอาร์ดิส" ....' เผ่นก่อนและ ' ....."รอข้าด้วย อาร์ดิส" เซอเพนเรียกพราง วิ่งพราง
"นี่....พวกเจ้า.....หนอย เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเชียวนะ" เฮเรียสขุ่นเคือง แต่ก็รีบไล่ตามไป
ทั้ง 3 ออกจากหอไดอาน่ามุ่งสู่เส้นทางเดิมที่เคยเดินมาแล้ว ไปสู่หอประชุม สถานที่ซึ่งเป็นที่จัดงานต้อนรับเมจขั้นต้น
ในขณะนั้นท้องฟ้าเริ่มปกคลุมไปด้วยความมืด ที่มีแสงดาวระยิบ กับแสงจันทร์ที่คอยสาดส่อง นอกจากนั้นก็มีแสงจากโคมไฟ
ตามเสาที่ตั้งเรียงรายไปตามทางเดิน
แต่ก็ไม่วายโดนไล่ตามด้วยฝูงสตรี ผู้เขียนขอย้ำว่าฝูงสตรี มิใช่ฝูง....นะจ๊ะ ที่ตามมาตั้งแต่หอไดอาน่า ทำให้คนทั้ง 3
วิ่งพราง เดินพราง หวังอยู่ห่างๆ กันเกิดเหตุการณ์ที่คาดว่าจะโดนสาวๆ ลุมล้อม ซักถาม ฯลฯ แน่นอนว่ารวมไปถึงกันมิให้เกิดศึกชิงชาย
"เห้อ....." อาร์ดิสถอนหายใจเฮือกใหญ่
"เห้อ......." ตามด้วยเฮเรียส ที่ดูจะเหนื่อยไม่แพ้กัน
"เห้อ..........แฮ่ก แฮ่ก นะ...นี่พวกเราจะไปงานปาร์ตี้ หรือไปแข่งวิ่งมาราธอนกันเนี่ย" ปิดท้ายด้วยเซอเพนที่ดูจะเหนื่อยสุด
เนื่องมาจากโดนสั่งให้วิ่งล่อสาวๆ ไปทางอื่น แต่มันก็ยังมีเบื้องหลังของแผนการณ์ล่อเสือออกจากถ้ำ
"พวกเจ้านะ จะวิ่งแยกกันก็ไม่บอกข้าสักคำ จู่ๆ ก็วิ่งกันไปคนละทาง ไอ้ข้าก็ยืนเอ๋อ ก็เลยโดนพวกผู้หญิงตามติดไม่เลิก
พวกเจ้าเนี่ยแสบจริงๆ แฮ่ก แฮ่ก โอย ข้าไม่พูดแล้วเหนื่อยจะแย่...." เซอเพนกล่าว พร้อมกับนั่งลงที่เก้าอี้ที่อยู่ข้างทาง
พวกเขาจึงตัดสินใจนั่งพักกันสักแปปก่อนจะไปต่อ
"ใกล้ถึงเวลาแล้ว ไปกันเถอะ เดี๋ยวจะสายเอาได้" อาร์ดิสกล่าว
"....อืม...." เฮเรียสตอบสั้นๆ แต่ได้ใจความ
"ฟู่....ขอเสยหล่อก่อน" เซอเพนกล่าวออกมาเช่นนั้น ทำให้อาร์ดิส และเฮเรียสส่ายหัวอย่างขำๆ
ถ้าสาวๆ มาเห็นมันเมื่อกี้ ก็คงจะได้เห็นเซอเพนที่ดูจะไม่ต่างไปจากลูกหมาตกน้ำป๋อมแป๋ม และเจ้าตัวคงจะคลั่งตาย
อยู่ตรงนี้อย่างไม่ต้องสงสัยใดๆ
เมื่อมาถึงที่หมาย ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็มีผู้คนมากมาย บ้างก็ยืน บ้างก็นั่ง อยู่แถวๆ บริเวณงาน ทั้ง 3 เดินมาหยุดอยู่ที่
หน้าประตูของหอประชุม เซอเพนเป็นคนยื่นมือไปเปิดประตู แล้วก้าวเข้างานไปเป็นคนแรก ตามด้วยอาร์ดิส และเฮเรียส
น่าตกใจ หอประชุมที่เคยมีเก้าอี้ใสๆ มากมาย บัดนี้กลับกลายเป็นโต๊ะอาหาร แบบโต๊ะกลม (คล้ายโต๊ะจีน แต่หรูกว่า) มากมาย
มีผ้าปูโต๊ะคลุมไว้สีเหลืองนวลอ่อนๆ แจกันดอกไม้วางอยู่กลางโต๊ะ มีดอกไม้เสียบอยู่ น่าจะเป็นดอกลิลลี่ แซมด้วยดอกเดซี่สีขาว
สีเหลือง และสีอื่นๆ พร้อมกับพวกใบเฟิร์น และใบประดับอื่นๆ มีช้อนส้อม และมีดครบชุดวางเรียงรายตรงกับเก้าอี้ที่นั่งแต่ละตัว
รวมไปถึงแก้วทรงเดียวกับแก้วสำหรับดื่มไวน์ก็ถูกวางเรียงเอาไว้ขวามือใกล้ชุดช้อนส้อมด้วย
สำหรับเฮเรียสดูจะเป็นเรื่องปกติ เพราะยังไงคนเป็นองค์ชายก็คงเจองานแบบนี้บ่อยๆ เผลอๆ ก็เจอหรูกว่านี้ด้วยซ้ำ ส่วนอาร์ดิส
ถึงเธอจะไม่เคยร่วมงานปาร์ตี้อะไรที่ดูค่อนข้างเป็นพิธีแบบนี้ แต่เวลาที่เธอตั้งโต๊ะอาหาร เธอก็จัดโต๊ะเช่นนี้ เป็นผลมาจากการอบรมของ
ป้าเนปที่ดูจะมีประโยชน์มากกว่าที่คิด เซอเพนเองก็ไม่มีปัญหาเหล่านี้มากวนใจเขาอย่างแน่นอน เห็นแบบนี้ก็เถอะ แต่เซอเพนต้องตาม
พ่อเข้าวังตั้งแต่ยังเล็ก แน่นอนว่าต้องเคยไปงานประเภทนี้อยู่นับไม่ถ้วน
"ไปหาที่นั่งกันก่อนเถอะ....นั่งไหนดีน้า...." เซอเพนกล่าวขึ้น และมันเป็นคำพูดที่ดีมาก
เพราะตอนนี้ เฮเรียสหิวขั้นโคม่า แต่ก็ต้องเก็บความรู้สึกนั้นเอาไว้ เพราะผู้ที่เป็นองค์ชายจะต้องวางตัวให้ดี นั่นคือสิ่งที่เฮเรียส
ต้องพึงปฏิบัติ ตามที่ถูกกำชับมาตั้งแต่ยังเป็นเด็ก
ฝ่ายอาร์ดิส ก็เริ่มหิวขึ้นมาบ้างแล้วเหมือนกัน เพราะต้องเสียพลังงานไปกับการวิ่งวิบากเมื่อครู่นี้
"นี่ๆ โต๊ะนู้นเลย ที่เหมาะๆ เดี๋ยวข้ารีบไปนั่งจองก่อน" เซอเพนกำลังจะรีบเดินไปจองโต๊ะ
อาร์ดิสเห็นดังนั้นก็เลยจะตามเซอเพนไป
โครม!!.....
"โอ้ย...." อาร์ดิสเหมือนจะชนกับอะไรสักอย่าง รู้สึกว่าเหตุการณ์แบบนี้มันคุ้นๆ ชอบกล แต่ที่กระเด็นคราวนี้เป็นตัวอาร์ดิสเสียเอง
"เป็นอะไรหรือเปล่า...." เฮเรียสเดินเข้ามาช่วยพะยุงพร้อมกับถามอาการ เพราะดูท่าทางจะชนแรงอยู่ไม่น้อย
ในระหว่างที่เฮเรียสกำลังดูว่าอาร์ดิส ได้รับบาดแผลอะไรไหมนั้น
"พวกเจ้าอีกแล้วเหรอ เห้อ.....ทำไมจะต้องมาเดินชนข้าด้วยเนี่ย โลกมันแคบ หรือว่าพวกเจ้ามันตาถั่วกันแน่เนี่ย"
เขาก็คือคนแปลกหน้าที่อาร์ดิสเคยชนมาแล้วครั้งหนึ่ง เมื่อตอนขากลับจากซื้อชุด จะใครซะอีกก็ไอ้คนที่วิ่งจากไปพร้อมกับทิ้งท้าย
ด้วยคำว่า...ฝากไว้ก่อนเหอะ
"อ่อ.....นึกว่าใครที่ไหนเสียอีก ฮ่ะ....เจ้าที่หลงเข้าใจผิดคิดว่าอาร์ดิสเป็นผู้หญิงนี่เอง ฮ่ะ ฮ่ะ นึกแล้วข้าอดขำไม่ได้" เฮเรียสออกหน้า
แทนอาร์ดิสทันควัน
อาร์ดิสได้แต่มองหน้าเฮเรียสอย่างงงๆ ไหงเฮเรียสทำทีท่าปกป้องเขา อย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
"นะ...หนอย หึ่ม นี่ไงพวกมันที่ข้าเล่าให้เจ้าฟัง โดยเฉพาะเจ้าคนผมเทาๆ เงินๆ นั่น มันทำข้าแสบมาก" คนแปลกหน้าคนนั้นพูดกับคนที่
อยู่ด้านหลัง ทำทีเหมือนกับพวกขี้ฟ้องยังไงยั่งงั้น
".....คนพวกนี้เหรอที่เจ้าพูดถึง คนผมสีเทาเงิน ที่หัวเราะเยาะกวนประสาทเจ้า กับอีกคน....ที่หน้าสวยๆ เหมือนผู้หญิงจนทำให้เจ้าเข้าใจผิด"
คนที่เดินออกมาจากทางด้านหลังของคนแปลกหน้า เดินมาทางอาร์ดิส แถมยังมองอาร์ดิสด้วยสายตาที่เหมือนจะซอกซอนทุกซอก
ทุกมุมของอาร์ดิสแบบนั้นอีก
"....อืม...เจ้าพูดถูกจริงๆ ข้าเองถ้าไม่ได้มองเครื่องแต่งกาย และเห็นเพียงแค่ใบหน้า ก็คงคิดเช่นกันว่าเป็นผู้หญิง...แล้วตกลงเจ้า
เป็นผู้หญิงหรือ ผู้ชายกัน" ชายหนุ่มที่มองอาร์ดิส ยิงคำถาม
"....." อาร์ดิสไม่ได้โต้ตอบแต่ประการใด เพียงแต่เชิดหน้าไปทางอื่น อย่างไม่แยแส ต่อคำถามของคนที่มามองหน้าเหมือนจะหาเรื่อง
การกระทำของอาร์ดิสทำให้คนตรงหน้ารู้สึกว่า ถูกเมินเสียแล้ว
"การที่ผู้อื่นถามคำถาม แล้วไม่ได้รับคำตอบจากผู้ที่ถูกถามเนี่ย ถือว่าผู้ที่ถูกถามนั้นแสดงกิริยามารยาทไม่เหมาะสม มันจะเสื่อมเสียถึง
ชื่อเสียงวงศ์ตระกูลเอาได้นะ หึหึ" คนตรงหน้าอาร์ดิสกล่าวในทำนองต่อว่า ผสมกับการแควะ
ทำเอาอาร์ดิสหันควับมามอง จ้องสายตาไม่กระพริบ เหมือนกับจะตอบว่า....คิดจะหาเรื่องกันใช่ไหม...ได้...
---------------------------จบ ตอนที่ 6 (ตอนต้น)---------------------------
เอ่อ ติ ชม กัน บ้างก็ได้น้า...
เงียบกริบแบบนี้เลยไม่รู้ว่า เขียนดีแล้ว หรือว่าเขียนไม่ได้เรื่อง 555+
แต่ก็ขอขอบคุณผู้ที่ติดตามอ่านกันจนมาถึงตอนนี้ โดยเฉพาะผู้ที่อ่านแบบไม่พลาดสักตอน
น่ารักมั่กๆ >w< ติดตามอ่านกันต่อไปด้วยนะเจ้าคร๊า~
---------------------------จากใจ ผู้เขียน---------------------------
