อารัมภบท...กันก่อนนะจ๊ะ
เรื่องราวทั้งหมด...มักจะเริ่มจากศูนย์เสมอ และเมื่อย่างก้าวแรก ย่อมมีก้าวต่อไป
ใครเล่าจะรู้ว่า...มันจะสิ้นสุดเมื่อไหร่ เส้นทางแห่งการผจญภัยได้เริ่มขึ้นแล้ว...มาสิ มากับฉัน
สู่มหานคร...เฟียราเพลล่า
จงตื่น...ตื่นเถิด และยามเมื่อเธอลืมตาตื่น เธอจะพบกับท้องฟ้าที่สดใส มีก้อนเมฆ เป็นดั่งสีขาว
ที่แต่งแต้มอยู่บนท้องฟ้า มีหมู่นกแล่นถลาต้องสายลม ทร่ามกลางนภาที่กว้างใหญ่ไพศาล แสงอาทิตย์
สาดส่องให้แสงสว่างที่แสนอบอุ่น
มีแมกไม้นานาพันธุ์ ดอกไม้ต่างก็แข่งกันผลิดอกชูช่ออวดความงาม ให้เจ้าผีเสื้อหลงไหล และ
เหล่าผึ้งก็โปรดปรานน้ำหวานจากมวลพฤกษาเฉกเช่นกัน สายน้ำในธาราหาได้หยุดนิ่ง แต่กลับหยอกล้อ
กับโขดหินเป็นละลอกฟองอากาศ มัจฉาพากันแหวกว่ายเพลิดเพลินในสายน้ำ
ทุกๆ สิ่ง พงไพร ขุนเขา ถ้ำ น้ำตก ช่างน่ามองยิ่งนัก และมันคือดินแดนที่หลายๆ คนใฝ่ฝัน
ดินแดนที่สงบสุข ดินแดนที่มีแต่สิ่งที่น่าค้นหา ดินแดนที่ฉันเกิด และเติบโต ดินแดนของฉัน และเป็น
ดินแดงของทุกๆ คน ณ ที่แห่งนี้ ดินแดนที่ฉันกำลังพูดถึงอยู่นี้ คงจะเป็นดินแดนอื่นใดไม่ได้...นอกจาก
มหานครเฟียราเพลล่า
เมื่อพูดถึงมหานครเฟียราเพลล่านั้น ชาวประชาต่างอยู่ใต้อำนาจการปกครองโดยระบอบกษัตริย์
มีองค์ราชาเป็นผู้ปกครองมหานครแห่งนี้ ทรงปกครองปวงประชาเคียงคู่ไปกับองค์ราชินี องค์ราชา และ
องค์ราชินีมิได้ทรงเพิกเฉยเมื่อยามเกิดเหตุการณ์เลวร้าย หรือสิ่งต่างๆ ที่ส่งผลต่อราษฎร พวกเขาได้รับ
อิสระเสรีในการเป็นอยู่ ส่วนเรื่องการประกอบอาชีพก็ขอแค่ให้ทำอาชีพที่เป็นประโยชน์ทั้งส่วนตน และ
ส่วนร่วม หรือก็คือไม่ทำอาชีพที่ผิดต่อศีลธรรม และกฎหมาย ชีวิตประจำวันของพวกเขาจึงเต็มเปี่ยมไป
ด้วยรอยยิ้ม
ไม่มีคำว่ามลพิษ ไม่มีสัญญาณไฟจราจร ไม่มีคำว่ารถติด ไม่มีการใช้เทคโนโลยี พวกเขาคุ้นเคย
กับคำว่าเวทย์มนต์มากกว่า ยานพาหนะก็จะใช้จำพวก ขี่ม้า รถม้า ขี่อูฐ ขี่ลา (ขี่คอ เป็นชัตเตอร์ซะเลย)
ผู้คนทั้งหลายต่างผาสุขกันมานับเป็นร้อยๆ ปี คำว่าสงครามแทบจะไม่รู้จัก แต่แล้วความสงบสุข
เหล่านั้นก็พังทลายลงในชั่วข้ามคืนเดียว ความสุข ความรื่นเริง ผู้คนอันเป็นที่รัก ผู้ที่พวกเขาต่างเทิดทูล
ต่างถูกดูดกลืนหายไปภายใต้ท้องฟ้าที่มืดมิดไร้ซึ่งแสงจากดวงจันทร์
มันเป็นวัน และคืนที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว เหตุการณ์ทั้งหมดนี้มันสืบเนื่องมาจาก การมา
ของบุคคลผู้หนึ่ง ดูจากภายนอกแล้วบุคคลผู้นั้นก็เหมือนกับคนทั่วไป มนุษย์เพศชายผู้นี้ไม่มีใครรู้เลยว่า
เขาจะเป็นผู้ที่นำความหายนะมาสู่มหานคร พร้อมกับการพรากความสงบสุข ผู้ที่เป็นดั่งเสาหลักของบ้าน
หลังใหญ่นี้ และสุดท้าย ก็พรากแสงสว่างไปจากพวกเขา
ภายใต้ความสิ้นหวัง ที่ถูกครอบคลุมไปด้วยความมืด มหานครเฟียราเพลล่าได้รับการช่วยเหลือ
จากแสงแห่งความหวัง ที่เจิดจรัสในช่วงวินาทีสุดท้าย พวกเขาได้ความผาสุขกลับมาอีกครั้ง ความผาสุข
ที่แลกกับการสูญเสียแสงซึ่งมีเพียงหนึ่งเดียว
แม้ว่าผู้คนต่างพากันเศร้าโศก กับการสูญเสีย เสาหลัก และแสงแห่งความหวัง แต่เมื่อเวลาผ่านพ้น
ไปความเศร้าโศกก็จางหายไปตามกาลเวลา จะเหลือก็เพียงแต่ผู้ที่ยังจดจำค่ำคืนที่ความมืดมิด สุดแสน
จะน่าสะพรึงกลัว และผู้ที่ล่วงรู้เหตุการณ์เป็นอย่างดี หรือผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์เท่านั้น
อันว่าสิ่งที่เราอยากจะจดจำดันกลับลืม แต่สิ่งที่เราอยากจะลืมมันไปเสียดันกลับจำ ซ้ำยังฝังลึก
ลงในจิตใจ ถ้าคนเราเลือกที่จะลืมได้ เราก็คงจะ Delete ความทรงจำที่ไม่อยากจำ หรือ Format มัน
ไปทั้งหมด
ในช่วงเวลาที่ความสงบสุขกลับมาอีกครั้งนั้น ผู้คนหารู้ไม่ว่า ความมืดมิได้จางหายไปเสียทีเดียว
แต่มันกำลังรวบรวมพละกำลังอีกครั้งหนึ่ง และในสักวันมันอาจจะกลับมาอีกครั้ง
แต่เจ้าความมืดเอ๋ย...เจ้าเองก็หารู้ไม่ว่า แสงสว่างแห่งความหวังก็ยังคงอยู่ เป็นแสงสว่างดวงใหม่
แม้ว่าตอนนี้จะยังเป็นแสงสว่างดวงเล็กๆ ที่ยากจะมองเห็น หากแต่สักวันหนึ่ง เมื่อเวลานั้นมาถึง แสงสว่าง
ดวงนั้นจะเปล่งประกาย ส่องนำทางแม้ในยามค่ำคืน ดุจดั่งแสงจันทร์ยามที่นภาเป็นสีหม่น และแสงสว่าง
นั้นมิได้อยู่ที่อื่นใด แต่อยู่ ณ ที่แห่งใดแห่งหนึ่ง....ในมหานครเฟียราเพลล่า
นี่คือที่มาของเรื่องราวนี้....Lunalight Of Fiarapella แสงจันทราแห่งเฟียราเพลล่า 
---------------------------คุยกันนิดนึงนะจ๊ะ----------------------------
นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ข้าน้อยแต่งขึ้นเอง เอ่อ...อยากจะบอกว่ามันเป็นนิยายเรื่องแรกในชีวิตเลย
ถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะลองแบ่งปันจินตนาการกับทุกๆ คนนิ
วานผู้อ่านทุกท่านช่วยกันติ ชม ด้วยนะเจ้าค่ะ
และก็ขอขอบคุณทุกท่านที่แวะเข้ามาอ่านด้วยเจ้าค่ะ
--------------------จากใจผู้แต่ง---------------------------
